[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Rozmowa między Kumarem a kobietą miała tym razem
gwaÅ‚towny przebieg; przez chwilÄ™ żadne nie pozwalaÅ‚o dru­
giemu skończyć zdania. Kiedy się wreszcie uspokoili, Kumar
oznajmił:
- Ona mówi, że nie miała pojęcia o istnieniu takich badań.
Mieszka chyba na zapadÅ‚ej prowincji, gdzie nie dociera opie­
ka medyczna, a nie stać ich na wyprawy do najbliższego
miasta, żeby robić jakieś badania.
- Wobec tego przynieÅ› z dyżurki siostry przeÅ‚ożonej kom­
plet ulotek opublikowanych w jÄ™zyku gudżarackim przez To­
warzystwo Chorych na TalasemiÄ™ w Londynie. A ja już rozu­
miem, dlaczego Raszna jest w takim stanie. Ma ostrÄ… anemiÄ™,
żółtaczkę, wrzody na nogach i bardzo powiększoną śledzionę.
Dłonie Marii przesuwały się powoli po skórze apatycznego
NIE PRZESTAN
CI
KOCHA
135
dziecka, wskazujÄ…c na miejsca, które opisywaÅ‚a. Kumar tÅ‚u­
maczyÅ‚ jej sÅ‚owa dokÅ‚adnie, podnoszÄ…c do góry rÄ™kÄ™ w chwi­
lach, gdy Hinduska potrzebowała dodatkowych wyjaśnień.
- Widać przerost szpiku kostnego, co spowodowaÅ‚o po­
grubienie kości czaszki - ciągnęła Maria. - Rentgen pewnie
wykaże patologiczne złamania.
Gdy Kumar tÅ‚umaczyÅ‚ jej sÅ‚owa, smutek na twarzy Hindu­
ski pogłębiał się. Maria wiedziała, że kobieta, która straciła
już jedno dziecko, zrozumie sens tego, co jeszcze musiała jej
powiedziać.
- Z tego, co wyczytałam w historii choroby, miała kilka
transfuzji krwi, co utrzymało ją przy życiu, lecz w wyniku
tego w jej mięśniu sercowym nagromadziło się tyle żelaza, że
serce nie pracuje normalnie.
Kobieta zgarbiÅ‚a siÄ™ i skurczyÅ‚a w sobie, mimo że próbo­
wała się uśmiechnąć do córki. Maria wiedziała, że Hinduska
jest przygotowana na najgorsze.
Kiedy do sali wszedł Leo, by zabrać Marię do domu,
przyszły wyniki badań Raszny, lecz jej stan - mimo że była
podłączona do najlepszej aparatury, jaką dysponuje zachodnia
medycyna - nie poprawił się ani odrobinę.
- Nie chodzi o to, że nie ufam personelowi - wyjaśniła
Maria mężowi. - Po prostu nie mogę jej zostawić w takim
ciężkim stanie.
StaÅ‚a w nogach łóżka Raszny i trzymaÅ‚a rÄ™kÄ™ na jego po­
ręczy. Gdy Leo nakrył jej dłoń, poczuła wdzięczność.
- Możemy przecież zjeść coś na mieście - zaproponował
- a potem zajrzymy tu jeszcze w drodze do domu.
- Naprawdę nie masz nic przeciwko temu? - spytała z cie-
136 NIE PRZESTAN
CI
KOCHA

płym uśmiechem, czując, jak jej miłość do tego człowieka
rośnie z każdym dniem.
- Oczywiście. Przecież wiem, że inaczej będziesz w domu
myślała tylko o tej małej.
Poszedł z nią do pokoju lekarskiego, pomógł się ubrać
i zeszli na parking.
- Niedaleko jest wÅ‚oska restauracja - powiedziaÅ‚a. - Mo­
że się przejdziemy?
- Myślę, że dość się dzisiaj naspacerowałaś, moja piękna
pani. Zapomniałaś już o naszej umowie? Będziesz pracować
tylko dotąd, dokąd twój lekarz ci pozwoli. A jeśli zaczniesz
znowu się przemęczać...
- Dobrze, dobrze. Jedziemy samochodem - przerwała mu
pospiesznie i patrzyła na niego z uśmiechem, sadowiąc się
wygodnie na skórzanym siedzeniu.
KolacjÄ™ rozpoczÄ™li w dobrym nastroju, wkrótce jednak za­
częli się zastanawiać, jakie Raszna ma szanse na przeżycie.
Po wymianie kilku posępnych uwag na ten temat stracili
apetyt. Kelner z kwaśną miną patrzył na ich pełne talerze,
a kiedy nawet nie chcieli spojrzeć na wózek ze słodyczami,
był wręcz załamany.
- Czuję się trochę winna - rzekła Maria półgłosem, gdy
opuszczali restaurację. - Miałam wrażenie, że ten chłopak się
rozpłacze, kiedy odmówiłeś nawet kawy.
- NastÄ™pnym razem pójdziemy tam po tygodniowej gÅ‚o­
dówce, żeby oddać ich kuchni sprawiedliwość - odparł Leo.
DrogÄ™ powrotnÄ… do szpitala przebyli w milczeniu. Maria
wiedziaÅ‚a, że przypadek Raszny boleÅ›nie przypomina jej mÄ™­
żowi chorobę jego syna.
NIE PRZESTAN
CI
KOCHA
137
- Nie musisz iść ze mną - powiedziała, gdy wjechali na
parking przed szpitalem. - WpadnÄ™ do niej tylko na minutkÄ™.
- Ja też - odparł poważnie. - Może będę mógł w czymś
pomóc...
PierwszÄ… osobÄ…, jakÄ… ujrzeli na korytarzu, byÅ‚ mÅ‚ody le­
karz, który wychodził z pokoju pielęgniarek.
- Czy poprawił się stan Raszny, Ian? - spytała go Maria
z nadzieją w głosie.
łan potrząsnął głową; jego posępna mina nie wymagała
komentarza. [ Pobierz całość w formacie PDF ]