[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Aby uzmysłowić sobie, jak mizernie wypada w tej kwestii Jan Paweł II, wystarczy
przypomnieć jego poprzednika, Jana XXIII, który zawsze był przeciwny najwyższej mocy
papieskich rozporządzeń. Papież ten mawiał, że nigdy nie będzie przemawiać  ex cathedra",
chcąc w ten sposób osłabić dogmat o nieomylności papieskiej. W przeciwieństwie do tego
rzeczywiście wielkiego papieża, Jan Paweł II wprowadził wewnętrzną cenzurę w Kościele (w
 Instrukcjach dotyczących pewnych aspektów wykorzystywania społecznych środków
przekazu" z 30 marca 1992 r.). Odtąd wszyscy kapłani i zakonnicy obowiązani są
przedstawiać do wcześniejszego sprawdzenia specjalnej  komisji do spraw wiary" przy
episkopatach krajowych książki i publikacje, które zamierzają wydać. Proponowana pozycja
jest badana i jeśli uzyska zgodę na publikację, zawiera specjalną adnotację  za zgodą
Kościoła".  Pisarze i wydawcy katoliccy, którzy naruszą te instrukcje, narażą się oprócz
upomnienia, na surowe sankcje" (Rik Deville).
Ostatnio papież podjął pewne kroki w celu demokratyzacji podejmowania decyzji w
Kościele, jednak należy to uznać za gesty znad trumny, gesty człowieka, który sam nie chciał
wyrzec się władzy absolutnej przez cały okres swego pontyfikatu, zaś obecnie podejmuje
gorączkowe decyzje, aby zatrzeć niekorzystną linię swej dotychczasowej polityki. Są to
również gesty wymuszane przez życie. Jak powiadają krytycy poczynań obecnego papieża,
ostatnia nadzieja na demokratyzację władzy kościelnej w europejskich Kościołach katolickich
znikła po zakończeniu 23 konferencji episkopatów Europy, 14 grudnia 1991 r., kiedy to z
inicjatywy papieża zniesiono m.in. Radę Europejskich Konferencji Episkopatów, która
zastąpiona została nową  radą", w której wszelka władza należała już do papieża.
Kiedy na początku lat 90. w diecezji Chur-Zurych w Szwajcarii papież mianował
niechcianego przez ok. 80 proc. wiernych oraz cały episkopat szwajcarski biskupa
pochodzącego z Opus Dei, Wolfganga Haasa, wezwał wszystkich do posłuszeństwa,
zlekceważył opinię ludzi, którzy mieli inne poglądy niż  opusdeista" na sprawy wyznawania
wiary i sposobu jej wyrażania. Swoją przemowę do nieposłusznych Szwajcarów papież
zakończył słowami:  Ten, kto wypiera się biskupa, wypiera się Boga". Ten przykład
unaocznia nie tylko istotną potrzebę demokratyzacji struktur Kościoła, ale też bezduszną
arogancjÄ™ Pana na Watykanie wobec opinii wiernych.
VII. Zakaz antykoncepcji
Jan Paweł II, zakazując antykoncepcji, odżegnuje się tym samym od kierunku zmian
zamierzonych przez Jana Pawła I. Jak podaje tygodnik  The Economist" z 27 stycznia br.:
 Przeprowadzony w 1999 roku przez Gallupa sondaż wśród katolików amerykańskich
wykazał, że 80 procent świeckich i około 50 procent duchownych akceptuje sztuczną
antykoncepcję (...) Podobne dane można uzyskać w całym rozwiniętym świecie. W dziedzinie
polityki zagranicznej sprawy kontroli urodzeń niezmiennie zapewniają Kościołowi miano siły
nieodpowiedzialnej i obstrukcyjnej w każdej dyskusji nad przeludnieniem, ubóstwem, a
przede wszystkim walką z AIDS". Mówił o tym m.in. Peter Piot, dyrektor ONZ-owskiego
programu walki z AIDS (UNAIDS) w wywiadzie dla niemieckiego dziennika  Frankfurter
Rundschau":  Kościelny zakaz stosowania prezerwatyw jest poważnym błędem, który
kosztuje ludzkie życie (...) Nie domagamy się od Kościoła, aby popierał prezerwatywy, lecz
by jedynie zrezygnował z zakazu ich używania".
Pewien młody ksiądz po wysłuchaniu papieskiego wezwania do wszystkich aptekarzy
świata w 1991 r. o nie sprzedawanie środków antykoncepcyjnych skwitował to krótko.-
 papież żyje na księżycu".
VIII. Zakaz aborcji
Jak mówi ojciec Theo Koster, holenderski dominikanin:  Aborcja to wielki problem.
Też jestem przeciwko aborcji. Bóg chciał, żeby człowiek żył. Ale kiedy widzę ludzi [ Pobierz całość w formacie PDF ]