[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wreszcie po kilku dniach zadzwonił. Odpowiedz
była pozytywna: mógł je-
chać do Berlina.
 Tylko niech pan nie zapomni zabrać smokingu, bo nie wykluczone, że
czekają pana obowiązki towarzyskie i to przez kilka dni z rzędu. Może pan za-
mieszkać u mnie, więc zaoszczędzi pan na hotelu.
 Wynagrodzenie liczy się już panu od pierwszego listopada, wie pan o
tym? I proszę też wziąć pod uwagę, że jest pan moim, zawsze mile widzianym,
gościem.
Starszy pan był w bardzo dobrym nastroju, który udzielił się także Arnol-
dowi. Pożartowali trochę i umówili się, że spotkają się jutro koło południa u radcy
w domu. Czyżby pan Fiebelkorn zamierzał go przedstawić nowemu właścicielo-
LR
T
wi, skoro kazał zabrać smoking? Pewnie planuje przyjęcie u niego albo u siebie w
domu. O tym, że nowy właściciel chciał pozostać anonimowym, przynajmniej na
początek, Arnold już nie pomyślał.
 O co temu radcy chodzi?  zastanawiał się.  O moim ostatnim niezbyt
udanym występie w berlińskim towarzystwie, trzeba chyba czym prędzej zapo-
mnieć. Wezmę na wszelki wypadek frak, smoking i garnitur. Tu w Rautenau na
razie siÄ™ nie przydadzÄ….
Spakował szybko walizki, wydał niezbędne polecenia i wskazówki, jak
zwykle, gdy wyjeżdżał na kilka dni. Cały czas jednak myślał głównie o jednym:
czy zobaczy siÄ™ z Ruth.
Z samego rana wyruszył do Berlina, by około dwunastej wysiąść na dworcu i
kilkanaście minut póz
niej zadzwonić do drzwi radcy Fiebelkorna.
Ten przyjął go serdecznie i z radością. Nic dziwnego, skoro pieniądze, które
już niemal uznał za stracone, wróciły znów do jego kieszeni, co prawda uszczu-
plone o dziesięć procent, wytargowane przez syna.
Zaprowadził gościa do przydzielonego mu pokoju i poprosił o niezwłoczne
zejście na obiad.
Przy stole rozmawiano wesoło o wszystkim i o niczym, starannie omijając
sprawy urzędowe. Te zostaną omówione póz
niej.
Radca jakby mimowolnie napomknął, że Nora Rupertus bardzo żałuje, że nie
wysłała Arnoldowi zaproszenia na przyjęcie zaręczynowe, ale liczy na jego wy-
rozumiałość i wierzy, że zechce on złożyć jej życzenia osobiście. Arnold z trudem
opanował wybuch radości. Oto pierwsza okazja do spotkania z Ruth już się
nadarzyła!
Pośpiesznie zapewnił, że przewidział wizytę u panien Rupertus na jutrzejsze
popołudnie.
Po obiedzie obaj panowie przeszli do gabinetu radcy Fiebelkorna, gdzie Ar-
nold podpisał kontrakt, nie zdając sobie sprawy, że tym samym został poddanym
Ruth Rupertus na całe dziesięć lat. Czy podpisałby go, wiedząc o tym?
Ale, że Ruth jest właścicielką Rautenau, nie wiedział nawet radca, który są-
dził, że zawiera umowę w imieniu Nory.
LR
T
Dalsza rozmowa dotyczyła już szczegółowych planów zarządzania mająt-
kiem, zakupów niezbędnych maszyn i zwierząt, rozbudowy domku zarządcy.
Arnold chciał zamieszkać w nim jak najprędzej i oswoić się z myślą, że już nie jest
właścicielem Rautenau.
Przypomniał sobie o Ruth. Czy zgodzi się zamieszkać z nim w ciasnym
domku zarządcy? Oprócz kuchni i spiżarni było tam tylko sześć niewielkich po-
koi. Można je przebudować i urządzić tak, że nadawałyby się do wygodnego za-
mieszkania nawet przez wiele lat, ale wymagałoby to sporych nakładów. Spytał
radcę o górną sumę wydatków, jaką można przeznaczyć na remont domku, tłu-
macząc się, że sam nie jest zbyt wymagający, ale wkrótce zamierza się ożenić i
chciałby urządzić dla żony piękne mieszkanie.
 Jak widzę, myśl o biednej dziewczynie nie opuszcza pana ani na chwilę?
 spytał radca.
 I nie opuści, dopóki nie postawię na swoim  rzekł zdecydowanie Ar-
nold, a przysłuchujący się rozmowie Fredi przytaknął mu ze zrozumieniem.
Po południu tego dnia, gdy w czasie podwieczorku u sióstr Rupertus Fredi
opowiadał o Arnoldzie, który zamierzał ożenić się z biedną dziewczyną, nie miał
pojęcia, że jest nią właśnie Ruth i nie domyślił się nawet wtedy, gdy ona cała
stanęła w pąsach.
 Czy pani siostra nie chciałaby, żeby zarządca się ożenił?  spytał.
 A co to obchodzi moją siostrę? Może on przecież robić ze sobą, co tylko
zechce  rzekła chłodno, opanowując zdenerwowanie.
 Tak powiedziałem, ale to jeszcze nic pewnego. Ojciec spytał go, czy wciąż
poważnie myśli o tej dziewczynie, a on odpowiedział, że tak, lecz nie jest pewien,
czy ona go zechce. Kocha ją widać bardzo, a ja go rozumiem, bo sam coś po-
dobnego przeżywam.
 To rzeczywiście poważne sprawy  rzekła Ruth jakby chcąc zakończyć
rozmowÄ™.
Po obiedzie panowie rozstali się. Radca wrócił do biura, a Fredi mial też do
załatwienia kilka spraw jeszcze przed wizytą u Ruth. Do kolacji Arnold miał
wolny czas, więc postanowił jeszcze dziś zwiedzić wystawę rolniczą, skoro na
spotkanie Ruth i tak nie było szans.
LR
T
Obejrzał z zainteresowaniem nowoczesne maszyny, kilka z nich zamówił i
zaczął rozglądać się za nowościami, o których często nawet jeszcze nie słyszał.
Spotkał też kilku znajomych z czasów studiów. Wszyscy narzekali na głęboki
kryzys, grzebiący rolnictwo. Ci, którzy jeszcze nie sprzedali ziemi, byli zadłużeni i
nie widzieli żadnych szans na wygrzebanie się z tarapatów finansowych. Arnold w
głębi ducha ucieszył się, że ma już te kłopoty za sobą.
W pogodnym nastroju i pełen wrażeń wracał do domu radcy z postanowie-
niem, że jutro dokończy zwiedzanie. Zastał tylko panią Fiebelkorn, która bardzo
się ucieszyła, że ktoś dotrzyma jej towarzystwa do czasu powrotu męża i syna.
Wieczorem Fredi opowiadał o podwieczorku w willi Rupertus. Arnold starał
się nie uronić ani słowa. Siostry przekazywały pozdrowienia państwu Fiebelkor-
nom, a dołączał się do nich narzeczony Nory, któiy także był zaproszony. O
obecności Zuzanny Fredi przezornie nie wspomniał ,ani słowem nie chcąc pro-
wokować ojca. Postanowił, że porozmawia z nim jutro, najlepiej w biurze i powie
mu o swoich zaręczynach. Tam ojciec nie odważy się wywołać skandalu, a gdyby
tak się stało, to przynajmniej zaoszczędzi mocnych wzruszeń matce. Fredi stał się
bardzo rozważnym człowiekiem i zdecydowanym walczyć o swoje szczęście do
końca.
XIV
Ruth dowiedziała się wczoraj od Frediego, że pan von Rautenau przybył do
Berlina i zatrzymał się na kilka dni w domu państwa Fiebelkornów. Przypusz-
czała, że dziś rano zechce przyjść z wizytą, tak sugerował to Fredi. Sama nie
wiedziała co począć. Najchętniej .uciekłaby do domu, miała przecież wykłady, ale
coś ją powstrzymywało. Siostra z panią von Werner wyjechały z samego rana,
znów na zakupy, Zuzanna też nie przyjdzie na korepetycje. Ruth została w domu
sama.
Gdy rzeczywiście Arnold zadzwonił do drzwi, miała ochotę powiedzieć lo-
kajowi, żeby go odprawił, mówiąc, że nikogo nie ma.
LR
T
Przypomniała sobie jednak jego smutną twarz i poleciła lokajowi, by wpuścił
gościa. Zebrała całą odwagę i zeszła do pokoju przyjęć. Ubrana była w jaspiso-
wozielonÄ… sukniÄ™, jak zwykle prostÄ…, ale niezwykle kosztownÄ… i uszytÄ… w najlep-
szej pracowni.
Próbowała opanować zdenerwowanie, ale gdy zbliżała się do Arnolda była
jeszcze bardzo blada. Spojrzała w jego rozjarzone oczy i poczuła wzruszenie.
Wyciągając nieśmiało rękę, rzekła:
 Znowu nie ma pan szczęścia, panie von Rautenau. Siostra wyszła z sa-
mego rana, a pan z pewnością przyszedł jej złożyć życzenia.
Arnold od razu dostrzegł niepewność i drżenie w głosie Ruth i uzna! to za
dobry znak. Gdyby przyjęła go oschle i ze spokojem, wiedziałby, że niczego nie
wskóra.
 Owszem, ale nie jest to główny powód mojej wizyty. Przede wszystkim
chciałem zobaczyć się z panią.
Tak się speszyła, że wyjąkała tylko:  Proszę usiąść. Jak się pan miewa? [ Pobierz całość w formacie PDF ]