[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jego namiętności. Nie mogła jednak oprzeć się wyrazowi otwartej
tÄ™sknoty, który malowaÅ‚ siÄ™ na jego pociemniaÅ‚ej z pożądania twa­
rzy. Burke wyzwalał w niej uczucia, reakcje, pragnienia, których
nie wyzwolił nikt inny. I pamiętał, że kocha folkową muzykę...
Pochylał teraz nad nią twarz, usta ich były tak blisko siebie...
Wiedziała, że powinna o czymś pamiętać, o pewnej obietnicy,
którą sobie złożyła. To dziwne, ale wydawało się, że nie może
skupić myÅ›li, że potrafi tylko pÅ‚ytko, urywanie oddychać, ocze­
kując, aż usta Burke'a dotkną jej warg.
Nagle głośny dz
więk syreny przeszył powietrze.
Louetta odskoczyła do tyłu, serce podeszło jej do gardła.
Niejasno przypomniała sobie, że kilka minut temu dzwonił mi-
nutnik...
Z piekarnika wydobywaÅ‚ siÄ™ dym i docieraÅ‚ prosto do czuj­
ników przeciwpożarowych.
Burke chwyciÅ‚ Å›cierkÄ™, otworzyÅ‚ piekarnik i wyciÄ…gnÄ…Å‚ na­
czynie z przypalonymi pasztecikami. Louetta uchyliła okno
i włączyła wentylator.
Gdy syrena powoli milkÅ‚a, obydwoje stali i bezradnie wpa­
trywali się w spalone szczątki pasztecików.
- A mówiłeś, że udaje ci się zwykle nie uruchamiać alarmu
przeciwpożarowego. - Spojrzała na niego, dostrzegła iskierki
rozbawienia w jego oczach i zaczęła się śmiać.
- Tak naprawdę, to raczej nie umiem gotować - wyznał ze
skruchą, a potem również się roześmiał.
Wydawało się, że minęło dużo czasu, nim śmiać się przestali.
Właściwie pokładali się ze śmiechu. Louetta uświadomiła sobie,
że żaden mężczyzna nie potrafił jej tak bardzo rozśmieszyć.
Stała teraz, przytulona do jego piersi, z głową w zagłębieniu
jego obojczyka, on zaÅ› obejmowaÅ‚ jej plecy. Tak Å‚adnie pach­
niał. .. Trochę jak bita śmietana, trochę jak przypalony chleb, ale
przede wszystkim -jak mężczyzna.
Gdy uniosła głowę, zobaczyła, że bacznie jej się przygląda.
- Uważaj siÄ™ za prawie pocaÅ‚owanÄ… - powiedziaÅ‚ z roz­
bawieniem.
Nie mogła w nieskończoność stać bez ruchu, wyślizgnęła się
więc z jego ramion, w milczeniu podeszła do kuchenki i zaczęła
mieszać sos.
Burke, odcedzając makaron, zastanawiał się, czy Lily, a raczej
Louetta, zdawała sobie sprawę z uśmiechu, który przemknął
przez jej twarz. O Boże, jakże była piękna! Ciemnoniebieska
sukienka, którą miała dziś na sobie, uwydatniała jej figurę.
- Mam nadzieję, że wiesz, ile mnie kosztuje to twoje nieca-
łowanie mnie - powiedział, patrząc na parujący makaron.
Kątem oka zauważył, że uśmiecha się coraz szerzej. O tak,
doskonale wiedziała, ile go to kosztuje. I najwyraz
niej była
zadowolona!
Pomyślał, że dziś wieczór nie tylko ona ma powody do
radości. Jeśli tak dalej pójdzie, niebawem sama przyzna przed
sobą i przed nim - że go kocha. Stryker przejdzie do historii,
on zaÅ› bÄ™dzie mógÅ‚ opowiedzieć jej o Denise. PrzeszÅ‚ość zosta­
nie definitywnie pogrzebana. I będą mogli, tak jak planowali to
dwa i pół roku temu, rozpocząć nowe, wspólne życie.
- No już - powiedziała Louetta, odstawiając na suszarkę
ostatnie naczynie.
Burke sięgnął po garnek i zręcznie wytarł go od zewnątrz;
powolne, metodyczne ruchy kłóciły się z mocnym biciem jego
serca. Stał oparty o kuchenny blat i uważnie słuchał opowieści
Louetty.
OpowiadaÅ‚a historiÄ™ o Jasperze Carsonie, który razem z żo­
ną, którą wygrał w pokera, założył to miasteczko dzięki złotu
wydobytemu w Black Hills.
- Jasper Carson miał trzech synów - mówiła. - Wieść głosi,
że byli niezwykle atrakcyjni, a wiÄ™c, zgodnie z tutejszymi stan­
dardami: męscy, szorstcy i zaniedbani.
ChowajÄ…c garnek do niskiej szafki i robiÄ…c przy tym mnó­
stwo hałasu, Burke skomentował:
- Każdy facet będzie tak wyglądał, goląc się raz w tygodniu
i spÄ™dzajÄ…c kilkanaÅ›cie godzin na twardym siodle w towarzy­
stwie samych kowbojów i kojotów.
Louetta popatrzyła na niego w zamyśleniu. Czyżby chciał ją
sprowokować? Z jego oczu biÅ‚o ciepÅ‚o i zmysÅ‚owy, uwodziciel­
ski blask. Wyglądał tak jak wtedy, gdy scałowy wała z jego dłoni
śmietanę. Wielkie nieba, nigdy nie uwierzy, że była do czegoś
podobnego zdolna! Przynajmniej dobrze, że nie pocałowała go [ Pobierz całość w formacie PDF ]