[ Pobierz całość w formacie PDF ]

skóry. Była ubrana w zwykłą niebieską suknię, ukrywającą cudowne krągłości, ale
jej oczy przypominały błękitne wiosenne niebo. Teraz przybrały nieco zamyślony
wyraz. Ciekawe, czy myślimy o tym samym? - zastanawiał się Bartholomew.
- Bart! - Do sali wszedł Henry. - Właśnie cię szu-kałem.
- Słucham? - Rycerz spod oka spojrzał na powa\
ną minę młodszego brata.
- Mogę z tobą pomówić? Raczej na osobności - od-parł Henry, zerkając na
Eleanor i lady Marguerite.
- Oczywiście - odparł Bart i z ociąganiem oderwał się od najpiękniejszego
widoku w całym Norwyck.
ROZDZIAA
JEDENASTY
Obrazy z przeszłości pojawiały się i znikały, lecz \
aden z nich nie chciał pozostać z
nią na tyle długo, by stać się klarownym.
Potrzebowała ciszy i samotności. Najchętniej wyszłaby z zamku. Chciałaby
posiedzieć w jakimś ustronnym miejscu, z dala od ludzi i skupić się na wspomnie-
niach.
Podejrzewała, \
e pomógłby jej widok pla\
y i morskich fal rozbijających się o skały.
Obawiała się jednak, \
e jeśli wyjdzie sama, Bartholomew znowu będzie ją
podejrzewał o próbę ucieczki.
Nie miała wyjścia, musiała mu się zwierzyć ze swoich zamiarów. Zajrzała do kilku
komnat, ale nigdzie go nie mogła znalez
ć. Pomyślała, \
e mo\
e wyszedł na dwór,
więc poszła do stajni. Tam tak\
e go nie zastała, ale natknęła się na sir Waltera.
- Chcę się wybrać na mały spacer - powiedziała -lecz nie mogę znalez
ć lorda
Norwyck. Wiem, \
e nie lubi, gdy wychodzÄ™ poza mury sama, bez eskorty.
- Masz przecie\
do tego pełne prawo, pani - odrzekł sir Walter.
- Có\
, sÄ…dzÄ™, \
e mogłabym sobie coś przypomnieć, gdybym wybrała się nad
morze.
- Tam, gdzie znalazł cię lord Norwyck?
- Właśnie - odpowiedziała Marguerite.
- Pójdę z tobą, milady - zaproponował. - Pozwól tylko, \
e zamienię słowo z
masztalerzem.
- Ale\
nie trzeba, sir Walterze! Wystarczy, \
e wy-znaczysz kogoś ze słu\
by albo
spośród zbrojnych.
- Proszę, milady - nalegał. - To będzie dla mnie za-szczyt i przyjemność.
Marguerite za nic w świecie nie chciała go urazić, więc zgodziła się poczekać. Miała
przeczucie, \
e na widok morza odzyska pamięć. Pomo\
e jej w tym słony zapach i
szum fal.
Sir Walter podszedł do niej, odziany w gruby płaszcz.
- JesteÅ› gotowa, pani?
- Mam nadziejÄ™, \
e nie odrywam ciÄ™ od czegoÅ› pilniejszego.
- Oczywiście, \
e nie.
- Będzie mi miło w twoim towarzystwie.
- Wiem, panienko. Widzę to po twoich oczach -rzekł. - Zdaję sobie sprawę, jak
bardzo cierpisz z powodu utraty pamięci.
Marguerite zaczerwieniła się. Słowa starego rycerza sprawiły jej przyjemność,
chocia\
była zaskoczona, \
e kłopotał się jej stanem. Wzięła go pod rękę i skierowała
się w stronę zardzewiałej furtki, za którą - jak sądziła - zaczynała się ście\
ka nad
morze.
- Nie, milady - ze śmiechem sprostował sir Walter. - Musimy iść naokoło, przez
bocznÄ… bramÄ™. Ta ju\
od wieków jest zamknięta.
- Gdyby lord Norwyck był mi równie pomocny, jak ty, sir Walterze, zapewne
wyzdrowiałabym dwa razy prędzej.
- Nasz Bartholomew bardzo się zmienił od powrotu z wojny - przyznał.
- Trochę słyszałam o tym od Eleanor, ale ona na pewno nie zna całej prawdy.
- Nikt z nas nie wie wszystkiego - powiedział Wal-ter. Powoli schodzili ście\
kÄ…
z wysokiej skarpy. Stary rycerz pomagał Marguerite ominąć zdradliwsze miejsca. -
Nie ufałem Felicii od początku, od dnia, w którym się zjawiła w Norwyck. Jednak
ojciec Barta uparł się przy tym związku. Oblubienica wnosiła do majątku całkiem
pokaz
ne wiano, a Bart był jego drugim synem.
Marguerite domyślnie pokiwała głową.
- To miało znaczenie.
- Właśnie. Mniej więcej pół roku po ślubie Bart i Will zostali wezwani przez
króla na wyprawę do Szkocji. Moim zdaniem Bart liczył na to, \
e Felicia będzie
brzemienna przed jego wyjazdem. Niestety, tak się nie stało.
Marguerite a\
się wzdrygnęła na myśl, \
e inna niewiasta miałaby nosić w łonie
dziecko Barta. Zaskoczona powstrzymała się od wszelkich uwag. Sir Walter mówił
zaÅ› dalej.
- Oddział Williama powrócił pierwszy, chocia\
Bart niemal następował im na
pięty. Tak się spieszył do swojej Felicii.
- Eleanor wspomniała mi, \
e Felicia wywabiła Willa z zamku i wciągnęła go w
pułapkę zastawioną przez Armstrongów.
- Teraz wiemy, \
e to była rzeczywiście pułapka -przyznał Walter. - Wiemy te\
,
\
e Felicia wezwała Williama na wzgórza, gdzie zginął zastrzelony z łuku. Prawda
wyszła na jaw dopiero w dniu jej śmierci.
- Och - westchnęła Marguerite.
- Słyszałaś pewnie, \
e jej dziecko nie było Barta.
Kiwnęła głową.
- Akuszerka zarzekała się, \
e noworodek nie był
wcześniakiem. A jednak przyszedł na świat zaledwie
pół roku po powrocie Barta ze Szkocji. Urodził się
martwy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]