[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ona płazem tym mordercom. Zapłacą za każdą chwilę cierpienia tej
dziewczyny.
 Adam patrzył na Włodka z dziwnym wyrazem twarzy. O co
mogło mu chodzić? Poprosił go o rozmowę, żeby błagać o możli-
wość zabijania Niemców. Chyba polityczny nie wątpi w jego umie-
jętności. Umie posługiwać się bronią, zna język wroga, potrafi wal-
czyć wręcz. A teraz dowiedział się, że nie będzie brał udziału w akcji
wysadzania niemieckiego pociÄ…gu. To niesprawiedliwe. Ale tÄ™ uwa-
gę zostawił dla siebie. Nie chciał się skarżyć ani narzekać.
 Naprawdę nie pamiętasz swojej matki?  nieoczekiwanie spy-
tał  Adam .
230
Włodek pokręcił przecząco głową.
 Ale mam zdjęcie.
 Jak to masz zdjęcie? Nie było go w twoich dokumentach. Prze-
szukaliśmy cię dokładnie.
Włodek spojrzał na niego z lekkim pobłażaniem.
 Tak, ale szukaliście broni, a nie zdjęć.  Z ledwo widocznym
uśmiechem wyciągnął zza pazuchy zdjęcie.
Polityczny wyrwał mu je z ręki.
 Bystry z ciebie chłopak  powiedział i spojrzał na zdjęcie.  Co
za piękna kobieta! Jesteś do niej podobny, szczególnie...  przerwał
na moment  jak zaśpiewałeś wczoraj tę pieśń. Niesamowite.
Zupełnie niesamowite, gdyż poprzedniego dnia nie śpiewał żad-
nej pieśni. Boże, dokąd on trafił? Ci partyzanci jacyś bardzo osobli-
wi. Chociaż gdyby on sam kiedyś spotkał, powiedzmy, syna takiej
Nancy Carroll...
 Obywatelu poruczniku. Jeszcze jedna sprawa. Ta noga Wacka
nie wygląda najlepiej. Rana została z
le oczyszczona i może wdać się
gangrena.
 Adam pozbierał się. Jego spojrzenie znów stało się twarde i sku-
pione.
 Porozmawiam z dowódcą. Może on ma coś odpowiedniego
w planach. O Wacka siÄ™ nie martw. Dzisiaj przychodzi felczer.
Włodek postanowił nie kwestionować kwalifikacji felczera. Oba-
wiał się, że oprócz posadki szkolnego belfra będzie musiał jeszcze
prowadzić izbę chorych. A on nie mógł już dłużej czekać.
Kwiecień był dla oddziału dość pechowy. Najpierw rozgorzały
w obozie dyskusje polityczne wywołane odkryciem mordu w Katy-
niu.  Adam zorganizował nawet specjalne spotkanie. Długo opo-
wiadał z zaangażowaniem o podstępnym działaniu hitlerowców,
którzy usiłowali oczernić najlepszego sojusznika Polski, Związek
Radziecki. Ale jak tylko skończył, chłopcy, szczególnie ci zza Buga,
zaczęli szeptać ukradkiem, że to sprawka Sowietów. Ktoś doniósł
o tym  Adamowi i w oddziale wybuchło piekło.
Potem okazało się, że w wysadzonym przez nich transporcie bro-
ni znajdował się cały arsenał amunicji. Ledwo uszli z życiem, wlokąc
231
ze sobą następnych trzech rannych. Kolejna wpadka nastąpiła, gdy
z powodu czyjejś pomyłki wysadzili nie ten pociąg, który zamierzali,
a na koniec doszła wstydliwa historia z posterunkiem policji.
Dowódca,  Józef , chcąc zwabić do partyzantki nowe siły, pró-
bował przypochlebić się chłopom z pobliskiej wsi, którzy mieli kło-
pot ze zbyt wysokimi kontyngentami. Wydał więc rozkaz napadu na
posterunek w mieście. Szykowali się do akcji parę dni, lecz w koń-
cu, gdy wpadli do budynku, okazał się zupełnie pusty. Nie mieli do
kogo strzelać ani nawet co zabrać, bo broni nigdzie nie było. Wróci-
li do lasu jak niepyszni, aby póz
niej dowiedzieć się przypadkowo, że
cała załoga posterunku wraz z komendantem wlazła ze strachu pod
schody wejściowe i tam spokojnie przeczekała napad.
 Jak mogliście nie sprawdzić?  ryczał rozjuszony  Adam .  Wy
tylko udajecie partyzantów, ale nimi wcale nie jesteście. Aktorzy za-
kichani.  Wściekły rozglądał się dokoła.  A gdzie  Witold ?
Ze zdumieniem stwierdzili, że od pewnego czasu go nie wi-
dzieli. Nagle spojrzenia wszystkich chłopców skoncentrowały się
na politycznym. No, bo kto bronił tego  niemieckiego przybłę-
dę ? Kto zgodził się go przyjąć, zamiast załatwić sprawę jak za-
wsze do tej pory?  Adam nerwowo przełykał ślinę, bojąc się za-
dać pytanie, które nurtowało każdego z chłopców. Kiedy już
miał je wypowiedzieć, między drzewami pojawiła się szczupła,
wysoka sylwetka.
 Obywatelu poruczniku, potrzebuję transportu  odezwał się
WÅ‚odek.
 Karetę może?  pisnął były lwowski kadet.
 Trzeba przewiez
ć parę rzeczy.
Okazało się, że kiedy oddział biegał bezczynnie po pustym po-
mieszczeniu posterunku, Włodek sprawdził, co znajduje się w po-
koju obok.
 Do diabła! Pedałówka drukarska, papier, czcionki i nikt tego
oprócz ciebie nie zauważył  dziwił się  Adam , zaglądając do szopy,
gdzie Włodek tymczasowo ukrył sprzęt.
 Nikt z nich chyba wcześniej nie widział drukarni  odpowie-
dział spokojnie Włodek, który  wszedł w temat już za czasów Zaj-
cewa.
232
 To obywatel porucznik może im teraz wydrukować elementa-
rze  dodał po chwili, patrząc nieco bezczelnie w oczy polityczne-
go, ale ten tylko się zaśmiał, rozbawiony dowcipem zwykle ponu-
rego chłopaka. [ Pobierz całość w formacie PDF ]