[ Pobierz całość w formacie PDF ]

że Falwick niezdrowo się podjarał, zaczął dyszeć szybciej i kazał sobie przyprowaó
ić to
urocze ó
iewcze pręó
iutko i bez siemrania.
A potem jest wzruszająco baró
o: Geralt gada z robocikiem a na ó
ieó
iniec zam-
ku wchoó
ą Indianie z darami. Idą pospołu Hopi, Navaho, Dakota, Paunisi, Koman-
cze, Apacze i Irokezi, zjednoczeni wspólnym nieszczęściem. Niosą łuki, szypy, miecze
ale nie wiem do czego te narzęó
ia miałyby się przydać pacyfistycznym kapłankom. Po
złożeniu tych darów u stóp matki Nenneke, poselstwo indianierskie siada przy ścianie
malborskiego chramu, zaczyna żuć pemmikan a nas przytłacza poczucie beznaó
iejnej
psychodelii i surrealizmu tego scenariusza. A jak kolejni członkowie poselstwa kładą przy
ognisku ó
iecko na noszach a jedna z mniszek czy innych sióstr doskakuje do niego,
coby sprawó
ić czy aby dostatecznie tłuściutkie, to ja stwieró
iłem, że mieszanie do tego
ludożerczych plemion z Karaibów jest grubym nadużyciem. Następnie zaś okazało się, że
Miecz żenady 53
nadużyciem to ja siÄ™ charakteryzujÄ™. Konkretnie nadużyciem alkoholu, Indianie to elÍî
i nie poselstwo z darami tylko uchodz
cy uciemiężeni, szukający schronienia w świątyni.
Tiaaa& elÍî szukajÄ…ce schronienia u luó
i. W następnym odcinku do bram świątyni pew-
nie jakaś wywerna zastuka. Albo wilkołak. I głosem schrypniętym zażąda azylu, ciepłego
posiłku (to bęó
ie ciekawe) i opieki psychologa bo uciekanie przed siwymi psychopatami
z mieczami nadwątla siły psychiczne nawet potworom. Jest rockowo.
Potem siÄ™ okazuje, że pogmatwane jest to wszystko  elÍî uciekajÄ… przed bandami
siejącymi śmierć, pożogę i zniszczenie na pograniczu, napastowani są również inni luó
ie
starszej krwi (o kogo choó
i to nie wiem, bo wydawało mi się, że ó
ieci starszej krwi to
byÅ‚y elÍî. Jakby ktoÅ› kojarzyÅ‚ o co biega to proszÄ™ o maila, dla zwyciÄ™zcy przewió
iano
nagrody: pół dywana ze styropiana, talon na balon, asygnatę na mahakamską kratę oraz
możliwość postawienia mi dużej ilości piwa w realu). Zaś cesarscy szpieó
y szukajÄ… kogoÅ›
i sieją ferment, co jest ó
iwne, bo ja nie znam takiego zboża. Słyszałem o życie, pszenicy,
jęczmieniu i defetyz
mie ale o fermencie  pierwszy raz. Człowiek to się całe życie uczy.
(A Iola w dalszym ciągu półprzytomna i radośnie uśmiechnieta, leży na ławie)
NastÄ™pnie Nenneke wraz z jakÄ…Å› anonimowÄ… mniszkÄ…, rozszyÊîowujÄ… podÅ‚e knowania
Nilfgaardu. Bo cesarscy nie szukają wcale cintryjskich baronów, którzy wszak gó
ie inó
iej
tworzą armię i robią powstanie  co to, to nie. Oni szukają Ciri  toż to szok zawiesisty,
co robić? Przecież wszystkim udało się wmówić, że ó
iewczynka nie żyje a tu poruta.
Z
więta krew, która leniwie krąży w jej żyłach jest tak baró
o pożądana, że cesarscy zrobili
ekshumację, magicy zabawili się w nekromancję (jest to możliwe  Visenna pokazywała
Korwinowi) i caÅ‚y kamuflaż diabli wzieli. ò
iewięciu ruszyło w świat, Pierścień nie jest
już bezpieczny w Rivii, musisz Frodalcie ruszać do Ellander, by tam, na raó
ie u Nenneke,
pomyśleć co robić dalej. Ale najpierw musimy ocalić świętą krew Ciri. Bo nie wieó
ieć
czemu ale ewentualny ożenek z nią, usprawiedliwi wszystkie, nawet najgorsze zbrodnie
cesarza Nilfgaardu. Zupełnie, jakby ten człowiek potrzebował jakichś usprawiedliwień dla
swoich czynów. Obśmiałem się jak pustułka, walnąłem kielicha i patrzyłem dalej.
A dalej było jeszcze weselej. Iola oó
yskała w końcu przytomność (ile to już dni
minęło? Ze sześć?) i Nenneke wzięła ją w końcu na poważne spytki. Tym razem nie
popuszczę, gadaj co wió
iałaś. I nie trzeba się było pytać, bo Iola wió
iała ogień, krew,
gwałt, dupczenie, ostre strzelania i zagładę. I nie choó
iło ani o zbocza Orodruiny, ani
o Pola Pellenoru. To wszystko i jeszcze więcej (ale to niespoó
ianka scenarzysty) bęó
ie
miało miejsce tutaj  w Ellander. Nenneke zbladła, ja sięgnąłem nerwowo po zbiory
opowiadań i zacząłem szukać odpowiednich ustępów. Nie znalazłem ale dowieó
iałem
się, że Ciri musi wyjechać. Iola widocznie też zna ten szmonces o uczonym rabinie, któ-
rego pytali: czcigodny rabi, czy zwarty kolektyw to jest dobrze? Dobrze  odparł rabi.
A czy przyjaz
ń i koleżeństwo to jest dobrze? To jest baró
o dobrze  odrzekł rabi. A czy
współzawodnictwo pracy jest dobre? Ono jest baró
o dobre  odpowieó
iał rabi. Ale
najlepiej wyjechać.
Potem ugoó
ono mnie kolejną sceną, w której robot próbuje dowieó
ieć się czegoś
więcej o zwyczajach luó
kich ale nie dość, że mu syntetyzer mowy zjebali, to jeszcze AI
wrzucono mu niekoniecznie dobrą, bo ciągnie za język wiedz
mina, który jest aseksual-
nym mutantem i o luó
iach wie niewiele. Sto  isz jak po-sÄ…g, czy jes-teÅ› po-sÄ…-giem?
Aaaaa& . znowu osłabłem. A osłabłem jeszcze baró
iej jak się dowieó
iałem, że robot lubi
Geralta. Wypasione te dialogi.
Jako, że nasz wiedz
min oó
yskał przytomność a i choó
ić zaczął, stwieró
ił, że małe
ćwiczenia na łące mu nie zaszkoó
ą. I w ó
iewiÄ…tym odcinku serialu poznajemy kolejne
tajemnice szkolenia wiedz
mińskiego  otóż wiedz
mini nie tylko walczyli pieszo. Oni
trenowali również kawaleryjskie sztuczki i wió
imy Geralta, który jez
ó
i po łące i ścina
łby trawom. A potem mamy znowu psychodelię bo w droó
e powrotnej zatrzymuje Ge-
ralta patrol Fnooli  no wiecie, cztery stopy wzrostu, przyjmujÄ… zawsze tÄ… samÄ… formÄ™ 
tym razem wcielili się w brodaczy oó
ianych w skóry i uzbrojonych w siekierki do rąba-
nia cukru. I dowódca Fnooli duka radośnie: pa-mię-tam i ce-nię so-bie to spot-ka-nie.
Nie sta-ło się nic szcze-gól-ne-go, szu-ka-my zbie-gów z Cin-try. Jest tu też Fal-wick. [ Pobierz całość w formacie PDF ]