[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zgodzi się zeznawać?  spytał.
 Niestety  odparł Alvarado, potrząsając głową.  Rozmawia-
łem osobiście ze wszystkimi, z niektórymi nawet dwa razy. Pani
O Sullivan jest naszą ostatnią nadzieją. Chciałem nawet do niej
zadzwonić, ale pomyślałem, że pan to powinien zrobić, szefie.
33
W końcu pan ją zna bliżej...
Dan spojrzał na sierżanta, ale napotkał tylko niewinny wzrok.
Doskonale wiedział, że cały komisariat omawiał jego kolację z
Kate, potem plotkowali o spotkaniu na parkingu, no i oczywi-
ście przez cały czas ze świadomością tego, że widzieli ją na ka-
secie wideo, nagranej przez złodziei. Lada chwila i reszta kole-
gów dowie się, że już kilka razy rzuciła słuchawką...
 ZrobiÄ™, co w mojej mocy, a teraz zabieraj siÄ™ stÄ…d, bo muszÄ™
przejrzeć te materiały.
Rozłożył przed sobą dokumenty i zaczął je czytać. Pierwsze
dossier dotyczyło siedemnastoletniego ucznia liceum, o niena-
gannej opinii, syna profesora uniwersytetu, mieszkajÄ…cego w
eleganckiej dzielnicy. Dragi ze sprawców miał szesnaście lat i
wyraz
nie gorsze pochodzenie. Ojciec nieznany, matka pracowa-
ła na nocną zmianę, chłopak był notowany za posiadanie narko-
tyków i powiązania z gangiem dokonującym napadów.
Uwagę Dana zwrócił trzeci z chłopców, Jason Stone. Miał za-
ledwie jedenaście lat i był sierotą. Jego starszy brat został ska-
zany za napad i niedawno wyszedł na przepustkę za dobre
sprawowanie, po czym ślad po nim zaginął. Jason wcześniej
uciekał z domu dziecka i wałęsał się nocami po ulicach. Na
zdjęciu widać było chude, wystraszone dziecko o wielkich
oczach. Kingman wyjął to zdjęcie, włożył je do kieszeni kurtki i
wyszedł z biura.
Jadąc na spotkanie z Kate, myślał o tym, że musi znalez
ć jakiś
sposób, żeby pokonać barierę, jaką między nimi wzniosła. Nie
wiedział, dlaczego jest to dla niego takie ważne. Przez cały mi-
niony tydzień na przemian to martwił się, to złościł, że ona nie
chce z nim rozmawiać. Powtarzał sobie, że Kate w ogóle do
niego nie pasuje  za bardzo pochłania ją praca, a poza tym chce
jak najszybciej zrealizować kontrakt i wrócić do Los Angeles,
nie zważając na to, co się między nimi zaczęło. Mimo wszystko
34
perspektywa zobaczenia jej bardzo go podniecała.
 Popatrz, Kate. Przecież to jeszcze dziecko.
 Widzę, ale nie chcę mieć z tym nic wspólnego.
 Ma dopiero jedenaście lat. Jeśli nikt mu nie pomoże, to skoń-
czy jak jego brat w więzieniu.
 Dan, ja po prostu nie mogę. Mam już tego wszystkiego dość.
Najpierw zostałam okradziona, potem okazało się, że szpiego-
wali mnie w moim własnym mieszkaniu... Nie, nawet nie chcę
na niego patrzeć.
Zdenerwowana Kate przemierzała tam i z powrotem swoje biu-
ro, a on patrzył na nią z zachwytem. Ubrana w długą spódnicę w
zielononiebieski deseń i szafirową bluzkę z delikatnego, lejące-
go się materiału, wyglądała ślicznie. Rude włosy miała tym ra-
zem zaplecione w gruby warkocz, opadajÄ…cy na plecy.
 Przepraszam, ale nie mogę  powtórzyła.
 Sędzia Chavez popiera ten program  spróbował jeszcze raz
Dan.  Ona uważa, że nasze społeczeństwo dzieli się na tych,
którzy mieli szansę, i tych, którzy jej nie mieli. Ludzie nie roz-
mawiają ze sobą, nic siebie nawzajem nie obchodzą. Wymyślo-
no więc program, który polega na tym, że młodociani sprawcy
drobnych przestępstw, w których nie doszło do użycia siły, nie
zostają umieszczeni w poprawczaku, tylko oddani pod dozór
osoby pokrzywdzonej. Oczywiście, o ile wyrażą zgodę.
 Nie wiem, co sądzić o tym programie  odparła Kate, nie
przestając chodzić po biurze.  Podejrzewam, że pomysłodawca
nigdy nie był ofiarą przestępstwa. A zresztą ja nie mam czasu,
muszę całkowicie poświęcić się pracy nad moim projektem.
Nie, znajdz
sobie kogoÅ› innego.
 Nie znam nikogo innego. Wszyscy mają jakieś ważne powo-
dy: wyjazd na kilka miesięcy, opieka nad chorą ciocią. Nikt nie
ma czasu dla bezdomnego dzieciaka.
35
 Przestań!  Kate stanęła przed nim i wzięła się pod boki.  Nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]