[ Pobierz całość w formacie PDF ]

naprawdę czułeś, mój kochany. Chodz
, trochÄ™ przejdzie­
my się po ogrodzie. Chcę, żebyśmy teraz jak najwięcej
czasu spędzali razem. Michael wspominał, że wkrótce
znów wyjeżdżasz.
- Niestety, tak - odparł Lorenzo. - Flota się zbiera, a mo-
209
je galery pełnią niemałą rolę w tym, co ma się zdarzyć. Na
szczęście najbliższe dni mamy wyłącznie dla siebie.
Wyciągnęła do niego rękę, a on zamknął jej dłoń
w uścisku.
-To mi wystarczy - powiedziała, patrząc na niego
z uwielbieniem. - Pragnę tylko miłości, Lorenzo.
Kathryn mocniej wtuliła się w ramiona męża. Owszem,
skrzywdziÅ‚ jÄ… - być może mimo woli - ale umiaÅ‚a mu przeba­
czyć. Rozumiała jego rozterkę, chociaż wiedziała, że do końca
życia nie zdoÅ‚a wczuć siÄ™ we wszystkie cierpienia, które sta­
Å‚y siÄ™ udziaÅ‚em Lorenza. Tylko ktoÅ›, kto sam przeżyÅ‚ podob­
ne piekło, mógł choć w części pojąć, co się w nim działo. Jej
musiało wystarczyć, że jest żoną i że nareszcie w pełni wierzy
w jego miłość. Należy do niego, i tego już nic nie zmieni.
Lorenzo mocniej przyciągnął żonę do siebie i delikatnie
pogładził ją po jedwabistej skórze. Tyle czasu zmarnowali
w ciÄ…gu ostatnich kilku miesiÄ™cy... Jego pocaÅ‚unki wpra­
wiały ją w ekstazę, jej pieszczoty budziły w nim gwałtowne
pożądanie. A kiedy wreszcie szał uniesień minął, zapadli
w sen, wtuleni w siebie, tworząc jedno ciało.
Lorenzo obudził się o świcie i popatrzył na żonę. Chciał
zapamiętać każdy szczegół jej ukochanej słodkiej twarzy,
bo czekały ich długie tygodnie, jeśli nie miesiące rozłąki.
Kathryn pocaÅ‚owaÅ‚a męża. PocaÅ‚unek byÅ‚ dÅ‚ugi i na­
miętny. Potem z bólem serca stała w progu. Lorenzo od-
210
szedł. Na pewien czas musiała go pożegnać. Taka była cena
za odzyskaną miłość.
- Obiecaj mi, że będziesz na siebie uważać, Kathryn -
powiedział jej przy pożegnaniu.
- Na pewno nie zrobię nic głupiego - odparła. - Veronique
jest ze mnÄ…. A poza tym, jak mi powtarzasz, mam przyja­
ciółki. Nawet na zakupy będę chodziła pod eskortą - dodała
z uśmiechem.
- Wątpię, żeby Raszid próbował cię porwać w Rzymie
- odrzekł Lorenzo. - Pytałem Michaela, czy nie zechciałby
ci towarzyszyć, ale on wprost pali się do walki. Nie mogłem
mu tego zabronić. Zostawiam kilku swoich ludzi, żeby mie­
li na ciebie oko - dokończył z przekornym śmiechem.
- Zbytek łaski. Nie musisz się o mnie martwić.
- Ani ty o mnie. Wrócę i znów cię będę dręczył, moja
miłości.
- Zobaczymy. - Dumnie uniosła głowę. - Ruszaj, panie.
Masz obowiÄ…zki wobec Z
więtej Ligi.
- Tak - odparł. - Niech Bóg nad tobą czuwa, Kathryn.
- I nad tobą, mój ukochany.
Ze smutkiem patrzyła, jak odchodzi. Zaciskała pięści,
żeby nie płakać. Pokochał ją - i znów musiał odejść. I to na
wojnę. Bała się, że go straci.
Rozdział dziesiąty
Okręty płynęły w nienagannym szyku. Po tygodniach
narad i ciągłych opóz
nień don Juan de Austria wydał
w końcu rozkazy i wszyscy żeglarze odetchnęli z ulgą.
- Wreszcie coÅ› siÄ™ dzieje - powiedziaÅ‚ Michael do Loren­
za. Obaj weszli na pokład. - A już się bałem się, że dyskusje
potrwają przez całą jesień.
- Papież pobÅ‚ogosÅ‚awiÅ‚ naszÄ… misjÄ™. Don Juan jest do­
brym dowódcą. Po co więc zwlekać?
- Obyś miał rację - odrzekł Michael.
- Nikt nas nie odwoÅ‚a. Jeżeli wierzyć doniesieniom, turec­
ka flota na zimę stanęła w Lepanto.
- Albo zawróciła do Konstantynopola.
Na to pytanie szpiedzy Z
wiÄ™tej Ligi nie znali odpowie­
dzi. PozostawaÅ‚o liczyć na Å‚ut szczęścia - że Turcy sÄ… ciÄ…­
gle w Lepanto.
- Muszę wracać na swoją galerę - oznajmił Michael po
skoÅ„czonej naradzie kapitanów. SpojrzaÅ‚ na dowódcÄ™ i za­
uważył czarne cienie pod jego oczami. Zdaje się, że Loren-
212
zo ostatnio z
le sypiaÅ‚. Ciekawe dlaczego? Przecież nie oba­
wiał się nadciągającej bitwy. Lepiej było o to nie pytać.
- Bóg z tobą, mój przyjacielu.
-I z tobÄ… - odparÅ‚ Lorenzo. - Z boskÄ… pomocÄ… wygra­
my. Na pewno.
Pierwszy raz odpowiedział w ten sposób. Naprawdę się
zmienił, skonstatował Michael. Zauważył to już jakiś czas
temu, ale nadal nie wiedział, czy to zmiana na trwałe.
Lorenzo zerwaÅ‚ siÄ™ ze snu. Wciąż pamiÄ™taÅ‚ ostatni kosz­
mar. Znajdował się w jakimś domu, w pokoju. Dobrze znał
wszystkie meble, sprzÄ™ty, a zwÅ‚aszcza zÅ‚oty sztandar i czar­
ną jak smoła zbroję.
Pierwszy raz mu się to śniło. Do tej pory w sennych
majakach widział jedynie młodzieńca, szamocącego się na
plaży z bandą groz
nych piratów. A może to był fragment
wspomnień? Jeżeli tak, to wszystko inne też wyglądało na
prawdziwe.
PokrÄ™ciÅ‚ gÅ‚owÄ…, żeby odpÄ™dzić uporczywe myÅ›li, i wy­
szedł z kajuty. Chciał być ze swoimi ludz
mi. Noc byÅ‚a po­
godna i spokojna. Wszelkie wczeÅ›niejsze informacje oka­
zały się w pełni prawdziwe. Turcy rzeczywiście stali pod
Lepanto. Popadli w kÅ‚opoty. KtoÅ› nawet wspomniaÅ‚ o za­
razie i dużej liczbie zmarłych. Brakowało wioślarzy. Jeśli to
także była prawda, to Z
wiÄ™ta Liga osiÄ…gnęła niemaÅ‚Ä… prze­
wagÄ™ nad wrogiem.
Lorenzo z niecierpliwoÅ›ciÄ… wypatrywaÅ‚ bitwy. Jak wszy­
scy, którzy pływali pod banderą Wenecji, był zły, że Turcy
213
zajÄ™li Cypr. Jednak o wiele bardziej wyczekiwaÅ‚ ostateczne­
go końca wojny. Dopiero wtedy mógłby spokojnie wrócić
do Kathryn.
Kathryn obudziła się, wstała i podeszła do okna. Był
piękny słoneczny dzień. Błękitne niebo bez jednej chmurki.
Jednak nastrojowi Kathryn było daleko do pogody ducha.
Martwiła się, ponieważ nie otrzymała żadnych wieści od
Lorenza.
Przed wyjazdem ostrzegał ją, żeby nie czekała na listy.
- Ciągle będziemy w ruchu, kochanie - powiedział. -
A podczas wojny niemal nikt nie przewozi poczty. PamiÄ™­
taj jednak, że na zawsze zostaniesz w moim sercu.
Ciekawe, czy też myÅ›li o mnie? - zastanawiaÅ‚a siÄ™ Kath­
ryn. Może nawet teraz? Owszem, Å›niÅ‚ siÄ™ jej. Nawet parÄ™ ra­
zy, ale to ciągle był ten stary sen, w którym rozdzielała ich
ogromna morska fala. Próbowała o tym zapomnieć.
Co robisz, Lorenzo? - zapytywała w myślach. Jesteś
bezpieczny? Gdyby coś ci stało... Nie. Wolała nawet nie
brać pod uwagę takiej możliwości. Przecież obiecał jej,
że wróci.
Lorenzo dowodziÅ‚ wÅ‚asnÄ… flotyllÄ…. To byÅ‚ jego waru­
nek udziału w Z
więtej Lidze. Pozostawiono więc mu
wolnÄ… rÄ™kÄ™. PostanowiÅ‚ trzymać siÄ™ jak najbliżej okrÄ™­
tów don Juana, bo wierzyÅ‚ w doÅ›wiadczenie i strategicz­
ny talent admirała.
Na innych galerach wioślarze siedzieli przykuci do wio-
214
seÅ‚, popÄ™dzani batem przez bosmana. Ludzie Lorenza mie­
li wolny wybór. Owszem, wymagał od nich posłuszeństwa
i wiernoÅ›ci, lecz równie hojnie rozdawaÅ‚ przywileje i na­
grody. Każda wojenna zdobycz szÅ‚a na sprzedaż, a pieniÄ…­
dze były sprawiedliwie dzielone między żeglarzy.
Na okrętach odprawiono mszę. Wszyscy wiedzieli, że
niedÅ‚ugo czeka ich decydujÄ…ce starcie. Zauważono już turec­
ką flotę. Na oko liczyła bez mała trzysta statków i okrętów.
Większość stanowiły bojowe galery.
- Rozciągnęli się na szerokość całej zatoki - powiedział
Lorenzo do Michaela, kiedy tylko stanÄ…Å‚ na mostku. - To
będzie zacięta walka, przyjacielu.
- Wygramy.
- O ile naprawdę uwierzymy we własne siły.
- PosÅ‚uchaj! - zwróciÅ‚ mu uwagÄ™ Michael. Od strony nie­
przyjacielskiej floty dobiegały dz
więki wschodniej muzyki.
Okręty Z
wiÄ™tej Ligi czekaÅ‚y w zupeÅ‚nej ciszy. Atmosfe­
ra byÅ‚a napiÄ™ta, jakby każdy żeglarz szykowaÅ‚ siÄ™ na nie­
uchronną śmierć.
- Idz
do swoich ludzi - polecił Lorenzo. - Ten dzień na
zawsze zapisze siÄ™ w historii.
Wróg był już bardzo blisko. Na pokładach tureckich [ Pobierz całość w formacie PDF ]