[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ulicy dostrzegła czarną limuzynę. Samochód wyminął niecierpliwie staruszka na
rowerze, a potem podjechał do krawę\
nika.
 Sukinsyn!
Błysk w oczach Adama zmienił się w płomień zupełnie innego rodzaju.
 Co to jest?  spytała.
 Nie co, tylko kto  warknÄ…Å‚ Adam.  Nie poznajesz tablicy rejestracyjnej?
Laura zerknęła na zderzak. Wyraz
nie widziała czarne litery, które układały się
w jedno krzyczące słowo. Storm!
Rozdział 7
Laura przyglądała się tablicy rejestracyjnej limuzyny, z trudem kojarząc sobie
słowo, które reporterzy wykrzykiwali jej do uszu.
Storm!
Stała jak wrośnięta w ziemię i patrzyła, jak z limuzyny wysiada potę\
ny szofer.
Było jasne, \
e ze swą posturą godną Conana Barbarzyńcy i twarzą, która dobrze by
wyglądała na liście gończym, pełni funkcję nie tylko kierowcy.
Otworzył tylne drzwi i z samochodu wysiadł wysoki mę\
czyzna o czarnych
włosach. Wąska twarz zachowywała anonimowość za ciemnymi okularami. W
małej uliczce cichego miasteczka Xavier Storm wydawał się imponujący, nosił
kosztowny, trzyczęściowy garnitur i wyglądał jak gwiazdor filmowy.
Laura nigdy go nie spotkała, ale poznała tego mę\
czyznÄ™ od razu,
przypominając sobie zdjęcia w gazetach i migawki w telewizji. Storm arogancko
oganiający się od dziennikarzy, przecinający wstęgę w swoim najnowszym
kompleksie hotelowym, zaprzeczajÄ…cy, \
e jego budowle w jakikolwiek sposób
zagra\
ajÄ… rezerwatowi. Storm multimilioner, bezlitosny konkurent, przeciwnik
Adama i... były kochanek Chelsey Stuart.
Na tę myśl lęk ścisnął Laurze \
ołądek. Jak dotąd, jakoś udawało się jej
odgrywać rolę Chelsey. Jednak nie próbowała oszukać kogoś, kto naprawdę znał
jej siostrÄ™. A ju\
na pewno nie kogoś, kto poznał Chelsey w sposób tak intymny.
Niemal podświadomie ścisnęła Adama za ramię.
 Adamie  szepnęła, jakby Storm mógł usłyszeć ją z tej odległości.  Co on tu
robi? .
 Nie wiem. Nie sądziłem, \
e wychodzi z trumny w świetle dnia.
Mimo zgryz
liwego \
artu, Laura wyczuła u Adama napięcie. Zastanawiała się,
jak by zareagował na propozycję ucieczki. Pewnie uznałby ją za wariatkę. Zresztą i
tak było za póz
no.
Storm mijał właśnie bramę z kutego \
elaza. Laura wiedziała, \
e niektórzy
bogacze poruszali siÄ™ tak, jakby oczekiwali, \
e cały świat będzie się im kłaniał.
Storm szedł w taki sposób, jakby oczekiwał, \
e cały świat usunie mu się z drogi.
Laura miała nieprzyjemne uczucie, \
e dwunastogodzinny termin, jaki dała
Chelsey, ulegnie gwałtownemu skróceniu.
Storm stanął przy stopniach, spojrzał na Laurę i Adama. Twarz o ostrych rysach
miał szczuplejszą ni\
w telewizji; arogancko skrzywił wargi.
 No, no, no  powiedział.  Pan Barnhart, prawda? Stoczniowiec podczas
świętej krucjaty. Nadal bawi się pan młotkiem?
 Zgadza się.  Adam oparł ręce na biodrach i przyjął wyzywającą postawę. 
Ka\
e mnie pan aresztować?
 Za co? Za przeprowadzanie nie chcianego remontu?  Storm mówił cichym,
nieprzyjemnym tonem.  Tłumaczyłem ju\
, \
e rozumiem pana. Pewnie trudno o
rozrywkę w tych lasach, skoro musi się pan zajmować odnawianiem domów,
przeznaczonych do wyburzenia.  Spojrzał na Laurę.  Chocia\
odnoszÄ™ wra\
enie,
\
e w końcu znalazł pan coś, co pana zabawi.
Adam spojrzał na niego gniewnie.
 Przypuszczam, \
e nie muszę panu przedstawiać Chelsey Stuart.
 Chelsey?
Dosłyszała zwątpienie w głosie Storma i skrzywiła się. Czy tylko sobie
wyobra\
ała, \
e spoglądając zza tych czarnych szkieł, ten człowiek rozbiera ją w
myślach i próbuje ustalić, czy naprawdę jest tą kobietą, z którą sypiał? Powiedz coś
dowcipnego, myślała rozpaczliwie, potwierdz
swojÄ… to\
samość, zanim on ją
zakwestionuje.
 Cześć, Xavier  rzuciła z wymuszonym uśmiechem.
 Xavier?  powtórzył.
Laura poczuła, \
e serce podchodzi jej do gardła. Ton Storma świadczył, \
e
popełniła błąd. Na litość boską, jak Chelsey mogła się do niego zwracać? Storm
jakoś nie pasował do zwykłych określeń siostry:  kochanie albo  skarbie .
 Dawno się nie widzieliśmy  zakończyła niepewnie.
Wspaniale, Lauro... Stłumiła jęk. Storm przyglądał się jej uwa\
nie. Miał
przewagę. Ciemne szkła maskowały wyraz jego oczu. Zresztą, co tam szkła. W tej
chwili dałaby wiele za papierową torbę, \
eby ją naciągnąć na głowę.
Po chwili, która wydawała się wiecznością, Storm mruknął wreszcie.
 Rzeczywiście dawno, Chelsey. Prawie cię nie poznałem. Bardzo się
zmieniłaś, z Madonny w Pollyannę.
 Pomagałam Adamowi przy naprawie domu  odparła Laura.
 WidzÄ™, \
e zaczęłaś od piwnic.
Ta uwaga wydała się Laurze bez sensu, dopóki nie zauwa\
yła, \
e Adam wciÄ…\

ściska w dłoni parę jej nowych koronkowych majteczek. Przera\
ona, wstrzymała
oddech. Czuła, jak jej twarz oblewa się rumieńcem. Adam skrzywił się i wcisnął
bieliznÄ™ do plastykowej torby.
 Co pana tu sprowadza, panie Storm?  spytał.  Myślałem, \
e ma pan z setkÄ™
chłopców na posyłki, \
eby załatwiali za pana tego rodzaju sprawy.
 To prawda. Ale od czasu do czasu sam przystępuję do działania, \
eby
osobiście zobaczyć te wyzyskiwane masy, o których dręczenie mnie oskar\
ajÄ….
Wzbudził pan moją ciekawość, jaki jest ten dom, który chce pan za wszelką cenę
ocalić. Byłbym niepocieszony, gdyby się okazało, \
e jest tu coś wartościowego, co
przeoczyłem.
Storm wyminął Adama, odchylił głowę i ściągając lekko wargi, niespiesznie [ Pobierz całość w formacie PDF ]