[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nazwałabym go  Ojciec, Syn i święty Hipokryta .
Dziewczęta zachichotały nerwowo. Poczekałam, a\
im przejdzie i zapytałam:
- Dlaczego to zrobiła? Adam był wyraz
nie znudzony.
- Z powodu Bryce'a, oczywiście. Zerwał z nią.
A
adna czarnoskóra dziewczyna o imieniu Bernadette, zdecydowanie górująca nad
nami wzrostem, pochyliła się i szepnęła:
_ Słyszałam, \
e zrobił to w centrum handlowym. Mo\
ecie w to uwierzyć?
Inna dziewczyna dodała:
- Tak, w samą Wigilię. Robili razem zakupy przed świętami, a ona wskazała palcem
na brylantowy pierścionek na wystawie u Bergdorfa i oznajmiła, \
e chce go mieć. Myślę, \
e
to go wyprowadziło z równowagi. Wiecie, to był pierścionek zaręczynowy. Zerwał z nią od
razu.
- A ona wróciła do domu i się zastrzeliła? - Historyjka wydała mi się naciągana. Kiedy
wcześniej zapytałam Cee Cee, gdzie będziemy jedli lunch, gdyby Bo\
e broń, padało,
wyjaśniła, \
e wszyscy zostają wtedy w klasach. Siostry roznoszą ró\
ne gry, na przykład
scrabble. Zastanawiałam się, czy ta historia, podobnie jak ta o lunchu w deszczowy dzień, nie
jest czczym wymysłem. Cee Cee to dziewczyna, która jest w stanie, nie ze złośliwości, tylko
dla zabawy, naopowiadać nowej kole\
ance niestworzonych rzeczy.
- Nie wtedy - odpowiedziała Cee Cee. - Przez jakiś czas próbowała się z nim
pogodzić. Dzwoniła do niego co dziesięć minut, a\
w końcu jego matka powiedziała jej, \
eby
przestała. Potem zaczęła przysyłać mu listy, gro\
ąc samobójstwem, jeśli do niej nie wróci.
Nie odpowiadał, więc wzięła czterdziestkę - czwórkę tatusia, pojechała do domu Bryce'a i
zadzwoniła do drzwi.
W tym momencie opowiadanie przejął Adam, wiedziałam więc, \
e nastÄ…pi jakiÅ›
makabryczny opis.
- Taak - zaczÄ…Å‚, podnoszÄ…c siÄ™, \
eby odegrać scenkę, posługując się cheetosem w
charakterze rewolweru. - U Martinsonów było właśnie przyjęcie noworoczne, więc zastała ich
w domu. Otwierają drzwi, a na progu stoi dziewczyna z bronią przyło\
oną do głowy.
Powiedziała, \
e jak Bryce nie przyjdzie, to pociągnie za spust. Nie mogli jednak zawołać
Bryce'a, bo wysłali go na Antiguę...
- .. .w nadziei, \
e słońce i woda ukoją jego stargane nerwy - wtrąciła Cee Cee -
poniewa\
, rozumiecie, teraz powinien raczej myśleć o nauce. Niepotrzebne mu dodatkowe
stresy w postaci szalonej wielbicielki.
Adam łypnął na nią gniewnie i podjął na nowo opowieść, przykładając cheetosa do
głowy.
- Taak, owszem, to był powa\
ny błąd ze strony Martinsonów. Jak tylko usłyszała, \
e
Bryce'a nie ma w kraju, pociągnęła za cyngiel, odstrzeliwując sobie tył czaszki, a\
kawałki jej
mózgu oblepiły świąteczne lampki wiszące przed domem.
Wszyscy, poza mną, jęknęli z wra\
enia. Ja pomyślałam o czymś innym.
- Puste krzesło w waszej pracowni, to obok, jak jej tam... Kelly. Tam siedziała zmarła
dziewczyna, prawda?
Bernadettę skinęła głową.
- Taak. Dlatego wydało nam się takie dziwne, \
e przeszłaś obok niego. To było tak,
jakbyś wiedziała, \
e siedziała tam Heather. Pomyśleliśmy, \
e mo\
e jesteÅ› medium albo...
Nie zadałam sobie trudu, \
eby wyjaśnić, \
e fakt ten nie miał nic wspólnego z moimi
nadzwyczajnymi mocami umysłowymi. W ogóle nic nie powiedziałam. Pomyślałam: Rany,
mamo, Å‚adnie z twojej strony, \
e mi powiedziałaś, dlaczego tak nagle przyjęto mnie do tej
szkoły, choć przedtem nie było wolnych miejsc.
Popatrzyłam uwa\
nie na Bryce'a. Po wakacjach na Antigui był bardzo opalony.
Siedział na długim stole, z nogami na ławie, łokciami opartymi na kolanach, ze wzrokiem
wbitym w Pacyfik. Delikatny wiaterek mierzwił jego piaskowoblond włosy.
On nie ma pojęcia, pomyślałam. Nie ma zielonego pojęcia. Wydaje mu się, \
e jego
\
ycie to koszmar, a najgorsze jeszcze przed nim.
Wszystko przed nim.
8
Nie musiał długo czekać. Zabrała się do dzieła zaraz po lunchu. Oczywiście Bryce nie
zdawał sobie z tego sprawy. Zauwa\
yłam ją w tłumie natychmiast, gdy wszyscy ruszyli do
szafek. Duchy roztaczają wokół siebie swego rodzaju poświatę, która odró\
nia ich od
\
ywych. Dzięki Bogu, bo inaczej w wielu wypadkach nie umiałabym ich rozpoznać.
W ka\
dym razie była tam, posyłając mu pełne jadu spojrzenia, jak jeden z
jasnowłosych bohaterów Wioski przeklętych. Ludzie, nieświadomi jej obecności, przechodzili
wprost przez nią. Czułam coś w rodzaju zazdrości. Chciałabym, \
eby duchy były dla mnie
niewidzialne. Wiem, \
e wówczas nie cieszyłabym się obecnością ojca przez ostatnich parę lat,
ale rany, teraz nie stałabym jak głupia, czekając, a\
Heather zrobi coÅ› okropnego.
Nie wiedziałam, rzecz jasna, co takiego ma w planie. Duchy bywają brutalne. Ta [ Pobierz całość w formacie PDF ]