[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nie wyjdę za mąż dlatego, że muszę.
- Zależy mi, byśmy razem wychowywali nasze dziecko.
Ty i ja. Pobierzmy siÄ™.
Gdyby to powiedziaÅ‚! Tylko te dwa sÅ‚owa! ProszÄ™, mod­
liła się w duchu. Proszę, powiedz, że mnie kochasz!
Nagle spłynęło na nią olśnienie. Zrozumiała, dlaczego
tak bardzo jej na tym zależy. Bo ona go kocha.
Może się z tym nie godzić. Może odrzucać to, co czuje.
Przekonywać samÄ… siebie, że to niemożliwe, że to za szyb­
ko. Jednak taka jest prawda. Kocha go.
Powiedz to, błagała w duchu. Wtedy i ona wyzna mu
swoje uczucia. Niech tylko powie, że ją kocha. %7łe to nie
małżeństwo z obowiązku.
Nie ukrywał, że mu się podoba. Wciąż wspominał ich
wspólną noc. Jednak to za mało. Chce stworzyć rodzinę,
wspólnie wychowywać dziecko. Jednak i to nie wystarczy.
Nie powiedział tych słów.
- Muszę to przemyśleć - wyszeptała Cara.
Przesunął dłonią po jej zaokrąglonym brzuchu.
- Nie zostało już dużo czasu. I stawka jest wysoka.
- Tak - powtórzyła smutno.
Stawką jest jej serce. A wystarczyłyby te dwa krótkie
słowa, by je ocalić.
- Zjemy razem kolacjÄ™? Tylko we dwoje. NiedÅ‚ugo po­
jawią się pierwsi weselni goście i nie będziemy mieć czasu
dla siebie. - UrwaÅ‚ na chwilÄ™. - Nie bÄ™dziemy poruszać po­
ważnych tematów, obiecujÄ™. Pogadamy sobie niezobowiÄ…­
zująco. Jakbym zaprosił cię na randkę.
- Dobrze - przystaÅ‚a. Może ten wspólny wieczór otwo­
rzy mu oczy? Może zrozumie, że łączy ich coś więcej niż
dziecko... %7łe to miłość.
ROZDZIAA
ÓSMY
Stale brzmiały mu w uszach słowa Cary.
Powiedziała, że nie wyjdzie za mąż dlatego, że musi.
To stanowcze stwierdzenie powracaÅ‚o do niego bez­
ustannie, niepokojąc i raniąc. Musi dać jej czas, poczekać.
Niech jeszcze raz przemyśli sobie jego propozycję.
Nie wyjdzie za mąż, tylko dlatego, że musi.
Nie kocha go. Nie czuje tego, co on czuje do niej.
MałżeÅ„stwo byÅ‚oby dla niej poÅ›wiÄ™ceniem, przykrÄ… ko­
niecznoÅ›ciÄ…. ZrobiÅ‚aby to wbrew sobie. A on marzyÅ‚ o ta­
kim uczuciu, jakie stało się udziałem jego rodziców, jakie
spotkało Parker.
Marzył o związku opartym na miłości.
Może wszystko dzieje siÄ™ za szybko, może Cara potrze­
buje więcej czasu, by go pokochać.
Dziś postara sięją przekonać, że mają szansę, że między
nimi naprawdÄ™ iskrzy.
Podoba siÄ™ jej. Wie o tym. A to już coÅ›, jakiÅ› punkt wyj­
ścia. Wystarczy, by coś się z tego rozwinęło.
I on zrobi wszystko, by tak się stało.
Kroił oliwki, z trudem zmuszając się do skupienia na
gotowaniu. Zwykle lubiÅ‚ pitrasić. CzuÅ‚ siÄ™ wtedy swobod­
nie, zapominał o swej pozycji i zobowiązaniach. Jednak
dziś nie był w stanie się skoncentrować. Zbyt wiele myśli
kłębiło się w jego głowie.
Dlaczego tak jest? Dlaczego wszystko idzie jak z kamie­
nia? Dlaczego?
Sięgnął po pomidory i zaczął kroić je na cząstki.
Miejsce Cary jest tutaj, w Eliason, przy nim. Dlaczego
ona nie chce tego zobaczyć, dlaczego tak się opiera?
Nagle ktoÅ› zastukaÅ‚ do drzwi. Michael wytarÅ‚ rÄ™ce i prze­
szedł przez salon, by otworzyć.
- Cześć - odezwała się nieśmiało Cara.
Odetchnął lżej. Z
ciśnięty żołądek zaczął się uspokajać.
Cara miała na sobie spodnie i zieloną koszulkę polo.
W kolorze swoich oczu.
- Cześć. - Otworzył drzwi szerzej i wpuścił ją do środka.
- Cieszę się, że przyszłaś.
- Nigdy nie byłam w tej części zamku.
- To moje prywatne apartamenty. Mam dom na południe
od miasta, ale z różnych względów bardzo często muszę być
tu, na miejscu, dlatego urzÄ…dziÅ‚em sobie niekrÄ™pujÄ…ce lo­
kum. Po trzydziestce raczej mało kto mieszka z rodzicami,
ale w moim przypadku liczy siÄ™ też bezpieczeÅ„stwo. Poszed­
łem więc na kompromis. Mam swoje skrzydło.
- Bardzo tu Å‚adnie.
Michael spróbowaÅ‚ popatrzeć na salon jej oczami. Skó­
rzane meble, ciemnoczerwone ściany, wielka biblioteka.
Wygodnie, a jednocześnie bez przepychu.
- Lubię książki - powiedziała.
Michael roześmiał się.
- JakoÅ› wcale mnie to nie dziwi.
Poprowadził ją do kuchni.
- Cieszę się, że przyjęłaś moje zaproszenie. - Nie chciał,
by zabrzmiaÅ‚o to tak oficjalnie, choć z drugiej strony tro­
chę dystansu było mu na rękę. A
atwiej mu bÄ™dzie siÄ™ po­
wstrzymać, by jej choć nie musnąć.
KorciÅ‚o go, by przyciÄ…gnąć jÄ… do siebie, przytulić moc­
no i trzymać w objÄ™ciach tak dÅ‚ugo, póki nie zgodzi siÄ™ zo­
stać z nim na zawsze. Ale zbyt dobrze zdążył już ją poznać.
Sprawiała wrażenie kruchej i delikatnej, w rzeczywistości
zaś miała swoje zdanie i umiała go bronić.
- UsiÄ…dz
. Już kończę.
- Sam gotujesz? - zapytała.
Roześmiał się.
- A co, obleciał cię strach?
Pokręciła głową, po czym usiadła na wysokim stołku po
drugiej stronie kuchennego blatu.
- Nie. DomyÅ›lam siÄ™, że skoro gotujesz, robisz to zna­
komicie.
- Dlaczego tak uważasz?
-Bo nie zadowalasz się połowicznymi sukcesami.
Umiesz dążyć do celu. PoznawaÅ‚eÅ› tajniki gotowania do­
tÄ…d, dokÄ…d nie osiÄ…gnÄ…Å‚eÅ› satysfakcjonujÄ…cego rezultatu.
Zgadłam?
- Umiem dążyć do celu? To chyba komplement.
- Albo subtelny sposób powiedzenia ci, że jesteÅ› upar­
ciuchem.
Wcale nie poczuł się urażony. Roześmiał się.
- Nie będę zaprzeczał. A teraz zależy mi...
Nie dała mu skończyć.
- Masz piękny widok. - Wyjrzała przez okno.
- Widzisz tÄ™ drogÄ™? - Michael spokojnie przyjÄ…Å‚ zmia-
nę tematu. Nie będzie poruszać trudnych problemów. Dziś
chce nacieszyć się jej towarzystwem.
Cara popatrzyła na niego z zainteresowaniem.
- Dawno temu przejeżdżał tędy mój pradziad. Wtedy to
byÅ‚a wÄ…ska, polna dróżka. Pradziadek ujrzaÅ‚ wzgórze, za­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]