[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- O nic. - Miranda spokojnie sięgnęła po rękawiczki. - Twój
dach, podążała tuż za nią.
brat chce porozmawiać z moim ojcem o pewnym rękopisie.
- Z powodu Letycji! - wykrzyknęła. - Chyba żartujesz!
- Winston? - zdziwiła się 01ivia.
Miranda, kurczowo uczepiona poręczy, ześlizgnęła się na dół.
- Turner.
- Letycja była wstrętną wiedz
mą i unieszczęśliwiła Turnera.
- Turner?
No właśnie!
Dobry Boże, czy ona nigdy nie przestanie pytać?
- Mirando! Mirando! Och, to ty, Turnerze? Dzień dobry!
46
47
-Witaj, Olivio - odparł uprzejmie, składając jej krótki ukłon.
- Zobaczymy się póz
niej... albo raczej zobaczysz tylko mnie. Gdy
- Miranda opłakuje Letycję. To nie do zniesienia!
będę odjeżdżał.
- Olivio! -jęknęła Miranda. Turner mógł nienawidzić zmarłej
Miranda starała się nie wybuchnąć śmiechem, kiedy schodzili
żony, daÅ‚ temu wyraz na pogrzebie, ale pewnych rzeczy siÄ™ po pro­
po stopniach.
stu nie mówi! To wbrew dobremu wychowaniu.
- Byłeś okropny!
Turner ledwie spojrzał na Mirandę. Jedną brew miał ironicznie
Wzruszył ramionami.
uniesionÄ….
-Należało się jej.
-Coś podobnego! Przecież jej nienawidziłeś. Wszyscy o tym
- Nie! - Miranda uznała, że powinna się ująć za przyjaciółką,
wiemy! - ciągnęła Olivia.
nawet jeśli niebywale ją rozbawiła cała scena.
-Jesteś szczera aż do bólu, moja droga siostrzyczko - mruknął
- Dlaczego?
Turner.
- Bo potraktowałeś ją naprawdę okropnie.
- Zawsze mówiłeś, że nie lubisz hipokryzji - odcięła się.
- Och, jak najbardziej - zgodził się, pomagając Mirandzie
- To prawda. - Spojrzał na Mirandę. - Możemy ruszać?
wsiąść do kariolki. Dziewczyna zastanawiała się, jak to możliwe,
- Zabierasz ją do domu? - spytała Olivia, chociaż dopiero co
że uśmiecha się do niego i myśli, iż nie darzy go już taką niechęcią,
Miranda powiedziała jej dokładnie to samo.
a może mu nawet przebaczy.
- Chcę porozmawiać z jej ojcem.
Przez kilka minut siedzieli bez sÅ‚owa. Kariolka byÅ‚a bardzo szy­
- Czy nie mógłby jej odwiez
ć Winston?
kownym pojazdem i Miranda mimo woli poczuła się jak księżna,
- Olivio! - Miranda nie wiedziaÅ‚a, czy jest bardziej zakÅ‚opota­
siedzÄ…c wysoko nad poziomem drogi.
na tym, że przyjaciółka swatają z Winstonem, czy tym, że robi to
-Całkiem zawróciłaś w głowie Winstonowi - odezwał się
w obecności Turnera.
w końcu.
- To nie Winston musi pomówić z jej ojcem - wyłgał się gładko
Zesztywniała. Mogła mu zaprzeczyć, ale wtedy wyszłaby na
Turner.
kokietkę, albo też przyznać mu rację, co zabrzmiałoby chełpliwie.
- Ale mógłby z wami pojechać.
Albo rzucić w odpowiedzi coÅ› sarkastycznego. Lub też, Boże ucho­
- Nie w mojej kariolce.
waj, wzbudzić w nim zazdrość!
- Bierzesz kariolkÄ™?! - zdumiaÅ‚a siÄ™ Olivia. Powóz byÅ‚ nowiut­
- Myślę, że powinienem dać ci swoje błogosławieństwo.
ki, wysoki, szybki, lśniący. 01ivia nieraz prosiła, żeby pozwolono
Mirandzie odebraÅ‚o mowÄ™. Turner wpatrywaÅ‚ siÄ™ w trakt. Do­
jej nim powozić.
dał po chwili:
Turner uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ szeroko. Przez chwilÄ™ wyglÄ…daÅ‚ jak daw­
- Byłoby to z pewnością korzystne dla ciebie małżeństwo, a i on
niej. Jak mężczyzna, którego Miranda niegdyś znała i lubiła.
lepiej chyba nie mógłby trafić. Może nie masz pieniędzy, których
-Może jej nawet oddam na jakiÅ› czas lejce - powiedziaÅ‚, naj­
młodszemu synowi bardzo potrzeba, ale nadrobiłabyś wszystko
wyraz
niej tylko po to, żeby dokuczyć siostrze.
rozsądkiem. No i uczuciowością.
Podziałało. Olivia wydała z siebie dziwny, gardłowy dz
więk.
- Och, ja... - Nie miaÅ‚a pojÄ™cia, co odpowiedzieć. ByÅ‚ to kom­
-Zegnaj, droga siostrzyczko - zawołał Turner ze złośliwym
plement, choć trochę blady. Nie miała ochoty, żeby wychwalał jej
uśmieszkiem. Ujął Mirandę za łokieć, prowadząc ją ku drzwiom.
zalety jedynie po to, żeby połączyć ją w parę z bratem. No i wcale
48
4 - Sekretny pamiętnik... 49
nie chciała słyszeć o sobie, że jest  uczuciowa". Piękna, egzotycz-
Dławiło ją w gardle. Co miała mu odpowiedzieć? Lepiej było
na urzekająca - owszem! Ale nie uczuciowa. Co za żałosne okre-
milczeć.
ślenie.
- Pierwsze też nie było moje - dodał z rozdętymi nozdrzami,
Zrozumiała, że Turner czeka, by dokończyła przerwaną wypo-
krzywiąc usta. Całkiem jakby nią gardził i rzucał jej wyzwanie.
wiedz
, więc wyjąkała:
- Tur... - Wydawało jej się, że powinna coś powiedzieć, ale
-Dziękuję. była szczerze wdzięczna, kiedy jej przerwał.
- Nie chcÄ™, żeby mój brat zrobiÅ‚ ten sam bÅ‚Ä…d, co ja. - ByÅ‚a w ciąży, kiedy siÄ™ z niÄ… żeniÅ‚em. WÅ‚aÅ›nie dlatego siÄ™ po­
SpojrzaÅ‚a na niego. Twarz miaÅ‚ Å›ciÄ…gniÄ™tÄ…, a oczy utkwione braliÅ›my, jeÅ›li już musisz wiedzieć. - ZaÅ›miaÅ‚ siÄ™ ponuro i powtó­
w trakcie, jakby jedno jedyne spojrzenie, rzucone na nią, mogło rzył: -Jeśli już musisz wiedzieć. To doprawdy komiczne, że ja nie
sprawić, że cały świat się zawali. wiedziałem!
- Błąd? - powtórzyła. Powiedział to z taką goryczą, że przeszył ją ból. Dziwiła się, co
-Jeden szczególny błąd - uciął ostro. go tak odmieniło. Teraz wiedziała. Wiedziała też, że nigdy już nie
- Letycja? - wymknęło się jej. będzie go nienawidzić.
Kariolka zwolniÅ‚a tempo, a potem stanęła. Wreszcie na niÄ… - Tak mi przykro - szepnęła. I naprawdÄ™ tak byÅ‚o. Nic nie mog­
spojrzał. ło jej sprawić większej przykrości.
- Właśnie. - To nie twoja... - urwał nagle i odkaszlnął, a po chwili dodał:
- Co ona ci takiego zrobiÅ‚a? - spytaÅ‚a półgÅ‚osem. ByÅ‚o to bar­ - DziÄ™kujÄ™.
dzo osobiste pytanie i wyjątkowo niestosowne, ale nie mogła się Ujął lejce, lecz zanim ruszył, zapytała:
powstrzymać. Nie teraz, kiedy spojrzał jej prosto w oczy. - Co teraz zrobisz? [ Pobierz całość w formacie PDF ]