[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Bo miłości zdrój mi płynie,
Co dnia świeżą dając moc.
Dusza wzb3
a siÄ™ co rana&
Przez anielski napój on,
Już w tym życiu w jaśń oó
iana,
Co otacza Boga tron.
Cudnych wizji płaszcz godowy
Kryje serce wolne łkań&
I od jasnej mej Królowej
Co dnia łaski biorę dań.
Przepłakane w trwoó
e lata
Ciało moje starły w pył,
Lecz duch siÄ™ już z duchy brata¹w ²&
W jasnym niebie bęó
ie żył.
Kiedy wątłą nić żywota
Przetnie kiedyś śmierci miecz&
Idąc, kędy jutrznia złota,
Wó
ięczny, jeszcze spojrzę wstecz.
¹w ² d y r t  ó
iÅ› popr. forma N.lm: z duchami (& ).
no alis Henryk Ofterdingen 36
Radosne zdumienie opanowało wszystkich i zapragnęli odszukać śpiewaka. Po chwili
natrafili na chodnik biegnący w dół, u jednej z bocznych ścian. Niebawem dojrzeli wy-
drążenie. Rozszerzało się coraz baró
iej, w miarę jak szli naprzód. Oczom ich ukazała się
w końcu jaskinia, jeszcze większa od obu poprzednich, a w głębi tej jaskini postać luó
ka
sieó
iała, pochylona nad olbrzymią taflą kamienną zastępującą stół. Na stole leżała wielka
książka, w której sieó
Ä…cy czytaÅ‚¹w ³ pilnie.
Zwrócił się w ich stronę, powstał i postąpił kilka kroków naprzeciw. Był to mężczy-
zna. Wieku jego rozpoznać nie było można. Nie wyglądał ani staro, ani młodo, żadnych
nie dostrzegało się na nim innych znamion czasu, prócz siwych włosów, co rozó
ielone
na środku głowy, spadały na skronie. W oczach błyszczała niewysłowiona wesołość, jak-
by spoglądał z wysokiej góry na świat o goó
inie czarownej, w której wiosna powraca.
Do nóg miał przywiązane podeszwy i zdawało się, iż nie posiada innego ubrania, prócz
płaszcza fałó
istego, który spływając z ramion, czynił wyniosłą, szlachetną postać jeszcze
smuklejszą. Nie wydawał się zó
iwionym niespoó
ianą wizytą, pozdrowił wszystkich jak
znajomych, jak gości z dawna oczekiwanych we własnym mieszkaniu.
 Baró
o się cieszę  mówił  żeście przyszli. Jesteście pierwszymi ludz
mi, których
tutaj wió
ę, choć mieszkam w jaskini od baró
o dawna. A to ładnie, więc luó
ie poczynajÄ…
badać skrzętniej tę naszą przecudną ziemską sieó
ibÄ™.
Starzec odparł na to:
 Nie spoó
iewaliśmy się zastać tutaj tak miłego gospodarza. Opowiadano nam, że
jaskinię zamieszkują ó
ikie potwory i duchy, zaszła jednak pomyłka, która nas niewy-
mownie cieszy. Jeśli przeszkoó
iliśmy wam, panie, w modlitwie lub głębokich rozmyśla-
niach, to wybaczcie nam, prosimy.
 Czyż jest milsze rozmyÅ›lanie jakieÅ›, jak¹w t widok życzliwych i pogodnych twa-
rzy luó
kich?  odparł nieznajomy.  Czyż macie mnie za wroga luó
i, z powodu że
usunąłem się w ciszę samotności? Nie uciekłem przed światem, wynalazłem sobie tyl-
ko schronisko i miejsce ciche, gó
ie by mi nic nie przeszkaó
ało w rozmyślaniach i nie
rozpraszało uwagi.
 Czyż samotności nie pożałowaliście kiedy i czy nie przyszła na was nigdy goó
ina
trwogi, czy serce wasze nie zatęskniło ani razu za ludz
mi?
 Teraz już nie tęsknię i nie czuję trwogi. Dawno temu, w młodości, uczułem wielką
ochotÄ™ zostania pustelnikiem. ò
iwnych przeczuć i niejasnych myśli byłem wtedy pełen.
Czułem, że tylko odosobnienie zupełne nasyci zupełnie głód mej duszy: ale pojąłem nie-
długo, że musi się do pustelni przynieść ze sobą wiele doświadczenia, że młode serce, gdy
samotne, cierpi, że wreszcie człowiek osiągnąć może panowanie nad sobą i niezależność
jedynie po długim obcowaniu ze swymi bliz
nimi.
 Wiem  odparł stary górnik  że musi się mieć wroó
one, naturalne powoła-
nie do każdego zawodu, a także uświadamiam sobie to, że w miarę przybywających lat
i gromaó
enia doświadczeń życiowych, człowiek coraz więcej dąży do wycofania się spo-
śród społeczeństwa. Ale to odosobnienie, zdaje mi się, nie tylko nie przeszkaó
a pracy,
ale jej nawet sprzyja. Luó
i pęó
i naprzód wielki wichr¹w u naó
iei ku wspólnemu celowi.
Nie ulegają mu, zdaniem moim, tylko ó
ieci i starcy. Niezaradność i niewieó
a wyklucza
pierwsze, podczas gdy druó
y czują, iż wyczerpali całą naó
ieję, cel zaś, o ile się osiągnąć
da, osiągnęli i nie czując się wpleceni w łańcuch spraw luó
kich, cofają się w głąb wła-
snÄ…, znajdujÄ…c w niej dostateczne pole do pracy i skupionego przygotowywania siÄ™ do
innego, wyższego życia i obcowania z innymi istotami. Ale zdaje mi się, że u was, panie,
ó
iałały jeszcze inne, baró
iej osobiste pobudki, żeście usunęli się całkowicie spośród lu-
ó
i, wyrzekłszy się wygód i przyjemności świata. Zdaje mi się, że czasem mimo wszystko
napięcie waszego ducha słabnie i że w tych goó
inach czujecie się baró
o nieszczęśliwym.
 Tak było nieraz dawniej, ale zdołałem uwolnić się od tego przez wielką regularność
życia i pracowitość. Prócz tego staram się utrzymać zdrowie i nie czuję żadnego braku.
Coó
iennie przez kilka goó
in choó
ę po górach, grzejąc się w słońcu. Powracam potem
do jaskini i zajmuję się przez oznaczoną liczbę goó
in wyplataniem koszyków i rzez
bÄ…. Za
moje wyroby uzyskuję od mieszkańców odległych miejscowości środki żywności, zresztą
¹w ³k i k kt re yt  ó
iś: (& ) którą czytał.
¹w t i e k  ó
iś: milsze niż.
¹w u i r  skrócone od: wicher.
no alis Henryk Ofterdingen 37
mam książki, a przy nich czas m3
a szybko. W okolicach, o których mówiłem, mam kilku
znajomych, którzy wieó
ą, gó
ie mieszkam. Od nich dowiaduję się, co nowego zaszło na
świecie, oni też mnie pochowają, gdy wyb3
e moja goó
ina i zabiorą do siebie książki moje.
Poprowaó
ił ich bliżej ku swemu sieó
eniu, pod ścianę skalną. Ujrzeli tam kilkana-
ście leżących na ziemi książek. Była też i cytra, a na ścianie wisiała całkowita zbroja, jak
się zdawało bogatej roboty. Stół składał się z pięciu wielkich płyt kamiennych złożo- [ Pobierz całość w formacie PDF ]