[ Pobierz całość w formacie PDF ]

żam, że nie powinniśmy wcale się w to mieszać. Zabobonni tchórze z Werstu wybrną
z tego, jak potrafią, to ich sprawa. Nie mamy przecież obowiązku przywracania spoko-
ju tej wiosce.
 Niech tak będzie  zadecydował Franciszek  i przyznaję, że masz zupełną ra-
cję, mój dzielny Rotzko.
 Też tak myślę  krótko odpowiedział hajduk.
 Jeśli chodzi o sędziego Koltza i pozostałych, widzę już teraz, co powinni robić, aby
skończyć z rzekomymi duchami z fortecy.
 Rzeczywiście, proszę pana, pozostało im tylko zawiadomić policję w Karlsburgu.
 A więc udamy się w drogę zaraz po obiedzie, Rotzko.
 Wszystko będzie gotowe na czas.
 Lecz zanim zejdziemy do doliny nad Silem, zboczymy w kierunku Plesy.
 A to dlaczego, proszÄ™ pana?
 Chciałbym zobaczyć z bliska ten osobliwy zamek Karpaty.
 A po co?
 Ot, kaprys, Rotzko, kaprys, który nie zabierze nam nawet pół dnia.
Rotzko był bardzo przeciwny temu postanowieniu, które wydawało mu się co naj-
mniej bezsensowne. Chciał uniknąć wszystkiego, co mogłoby przypomnieć zbyt żywo
młodemu hrabiemu wydarzenia z przeszłości. Tym razem było to daremne, gdyż napo-
tkał niezłomne postanowienie swego pana.
Około południa, po uregulowaniu bez uwag nieco rozdętego rachunku, jaki przed-
stawił Jonasz ze swym najmilszym uśmiechem, Franciszek był gotów do wymarszu.
Sędzia Koltz, piękna Miriota, nauczyciel Hermod, doktor Patak, pasterz Frik i liczni
pozostali mieszkańcy przybyli ich pożegnać.
Nawet leśniczy był w stanie opuścić swój pokój; widać było jasno, że wkrótce stanie
całkowicie na nogach  z czego cały zaszczyt przypisywał sobie eks-pielęgniarz.
 Cieszę się z pańskiego powrotu do zdrowia, Niku, i życzę panu i jego narzeczo-
nej dużo szczęścia.
83
 Przyjmujemy te życzenia z wdzięcznością  odpowiedziała dziewczyna, promie-
niejąc szczęściem.
 %7łyczymy szczęśliwej podróży, panie hrabio  dodał leśniczy.
 Tak... oby taką była!  odrzekł Franciszek, którego twarz zasępiła się.
 Panie hrabio  wtrącił teraz sędzia Koltz  prosimy nie zapomnieć o obiecanej
interwencji w Karlsburgu.
 Nie zapomnę o tym, sędzio Koltz  odpowiedział Franciszek.  Lecz w przy-
padku gdyby nastąpiło w mej podróży pewne opóz
nienie, znacie już bardzo prosty spo-
sób, aby uwolnić się od tego kłopotliwego sąsiedztwa i zamek wkrótce nie będzie stano-
wił żadnego niebezpieczeństwa dla dzielnej ludności Werstu.
 A
atwo to mówić...  wyszeptał nauczyciel.
 I uczynić  odrzekł Franciszek.  Nie minie nawet czterdzieści osiem godzin, je-
śli zechcecie, i żandarmi będą wiedzieli, co za istoty ukrywają się w fortecy...
 Z wyjątkiem przypadku, bardzo prawdopodobnego zresztą, że będą to duchy
 zauważył pasterz Frik.
 Nawet w tym przypadku  odpowiedział Franciszek z nieznacznym wzrusze-
niem ramion.
 Panie hrabio  odezwał się doktor Patak  gdyby pan towarzyszył nam. Nikowi
Deckowi i mnie, być może nie mówiłby pan w ten sposób!
 Na pewno by mnie to zdziwiło, doktorze  odrzekł Franciszek  gdybym, po-
dobnie jak pan, został przytrzymywany tak dziwnie za nogi w fosie fortecy...
 Tak, panie hrabio, za nogi... lub raczej za buty! I mimo że pan sądzi, że... w etanie
umysłu... w jakim się znalazłem... że ja... śniłem...
 Ja nic nie sądzę, mój drogi  odrzekł Franciszek.  I nie próbuję wcale wytłuma-
czyć tego, co wydaje się wam niewytłumaczalnym. Lecz na pewno, jeśli żandarmi zło-
żą wizytę w zamku Karpaty, ich buty, przyzwyczajone do posłuszeństwa, nie zapuszczą
korzeni tak jak wasze.
Było to powiedziane pod adresem doktora; a tymczasem hrabia odbierał ostatnie
hołdy od oberżysty ,,Króla Macieja ,  tak uhonorowanego, mającego taki zaszczyt, że
czcigodny Franciszek de Telek ... etc. Pożegnawszy sędziego Koltza, Nika Decka, jego na-
rzeczoną i mieszkańców zebranych na placu, hrabia dał znak Rotzkowi, następnie obaj
poczęli schodzić raz
nym krokiem drogą ku przełęczy.
Nie minęła godzina, gdy Franciszek ze swym hajdukiem osiągnął prawy brzeg rzeki, [ Pobierz całość w formacie PDF ]