[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kierunku.
Był to hrabia Emanuel, który szedł jak zahipnotyzowany, słaniał sieja cień. Sternau
wyskoczył za nim i dogonił go.
Hrabia nie przestraszył się zobaczywszy nieznajomego, szedł dalej jak nieprzytomny.
Daremnie Karol ukłonił się i chciał coś powiedzieć. Usłyszał tylko jak hrabia mruczał:
Ja jestem wiernym, poczciwym Alimpo.
Nie namyślając się wiele, chwycił hrabiego za rękę; ten nie stawiał najmniejszego oporu.
Sternau zaczął go dokładnie badać. Hrabia z powiekami do połowy przymkniętymi stał bez
czucia i świadomości, tego co się wokół dzieje.
W końcu wyjął doktor jakąś małą flaszeczkę i ły\
eczkę z kieszeni. Z buteleczki wlał na
Å‚y\
eczkę kilka kropli płynu i podał ją hrabiemu. Posłuszny jak dziecko wypił co mu podano.
 Pst! Ktoś nadchodzi!  ostrzegał Sępi Dziób, który tymczasem grał rolę wartownika i
natychmiast dla bezpieczeństwa zniknął w krzakach.
Sternau tak\
e chciał się cofnąć, lecz było ju\
za póz
no. Ukrył tylko butelkę i ły\
eczkÄ™& tu\

przez nim stanęła& Leśna Ró\
yczka.
Patrzyła na tego wysokiego, barczystego mę\
czyznę o wspaniałej brodzie z początku z
lękiem, ale zaraz po pierwszym spojrzeniu jej twarzyczka się rozjaśniła. Zdawało się jej, \
e ju\

kiedyś widziała tę wspaniałą postać, ten surowy, a jednak tak pogodny wyraz twarzy.
Owładnęło nią dziwne uczucie, z którego nie zdawała sobie sprawy.
 Kim pan jest?  spytała uprzejmie bez cienia gniewu, ale i bez zbytniej ciekawości.
Natychmiast ją poznał. Był to nie tylko wierny obraz fotografii, którą widział w kajucie Amy
Lindsay, ale był to tak\
e wizerunek jego kochanej Ró\
y, odmłodzony i upiększony przez jakiś
czarujÄ…cy, nie dajÄ…cy siÄ™ bli\
ej opisać wyraz oczu. O jak chętnie i gorąco chciał uściskać swoje
dziecko, ale powstrzymał się i grzecznym tonem odparł:
 Jestem malarzem, moja panienko, spacerując w tym lesie szukałem motywu do swych
obrazów. Tymczasem spotkałem tego pana i widząc, \
e potrzebuje pomocy, chciałem go
odprowadzić.
 Dziękuję panu, to mój dziadek. On jest wprawdzie bardzo słaby, ale bardzo dobrze zna
drogę i nigdy nie zabłądzi. Mo\
e zechce pan pójść z nami. W pobli\
u zamku znajdzie pan
bardzo piękne widoki, godne by uwiecznił je jakiś malarz.
 O panienka jest bardzo łaskawa, ale niestety czas mój jest ograniczony i nie pozwala mi
skorzystać z pani uprzejmości, muszę ju\
wracać.
 Gdzie pan mieszka?
 Zaraz, niedaleko stąd, w sąsiednim miasteczku. Wolno zapytać czyją własnością jest ten
zamek?
 Mojego dziadka, księcia Olsunny.
 Ach, ksiÄ™\
niczko& proszę wybaczyć, ale nie wiedziałem.
ZÅ‚o\
ył głęboki ukłon.
 Ale\
proszę  powiedziała cudownie melodyjnym głosikiem.  Tutaj, na wsi nikt nie
wymaga jakiejś szczególnej etykiety. Ja przynajmniej jeszcze nie przyjmowałam \
adnych
hołdów. Często przychodzi pan do naszego lasu?
 Dotychczas tutaj nie byłem, obawiam się nawet, czy i obecnie nie jest to pewnego rodzaju
nietaktem, wtargnięciem na prywatny teren&
 O nie  przerwała mu pospiesznie.  Natura nale\
y do wszystkich i ka\
demu wolno
napawać się jej pięknem i widokami. Mo\
e spotkamy siÄ™ tutaj jeszcze kiedyÅ›?
 Byłbym bardzo szczęśliwy.
 Ja bardzo lubię sztukę, którą przyroda czaruje na naszych oczach. Je\
eli siÄ™ spotkamy
będziemy mogli o tym porozmawiać, ale poniewa\
dzisiaj nie ma pan ju\
czasu, to do
zobaczenia. Chodz
my, kochany dziaduniu.
Skłoniła się uroczo i biorąc starca za rękę odwróciła się, by wracać. Sternau jeszcze długo
patrzył za odchodzącymi, dopóki zupełnie nie zniknęli mu z oczu. Wreszcie wsparł się o pień
najbli\
szego drzewa i składając ręce jak do modlitwy zaczaj szeptać:
 Mój dobry Bo\
e, jak ty mnie hojnie wynagrodziłeś za te wszystkie cierpienia! Ka\
da
chwila \
ycia, ka\
dy mój oddech powinien być dziękczynną modlitwą. Błagam, przyjmij me
podziękowanie.
* * *
Następny dzionek wstał pogodny, na niebie pojawiły się ró\
owo błękitne obłoczki. W
zamku zapanowało pełne trudu codzienne \
ycie. Kuchnia i piwnice wymagały jeszcze du\
o
pracy. Wszyscy z niecierpliwością oczekiwali na wieczór, chocia\
nikt nie przeczuwał, co on w
rzeczywistości przyniesie. Na twarzach mieszkańców jaśniała radość, tylko jedna sprawa
niepokoiła wszystkich.
Hrabia Emanuel jak zwykle poło\
ył się wieczorem spać, ale do tej pory nie obudził się. [ Pobierz całość w formacie PDF ]