[ Pobierz całość w formacie PDF ]

łem w twoim gabinecie. Dobrze by było, żebyś zajrzał
do nich jak najszybciej.
Rafe spojrzał na niego uważnie.
- CoÅ› nowego?
Doug przytaknął, śledząc wzrokiem ostatnich gości,
wsiadających do samochodów.
- Nie chciałem mówić o tym wcześniej, żeby ci nie
psuć zabawy.
- A od kiedy to staÅ‚eÅ› siÄ™ anioÅ‚em stróżem, chroniÄ…­
cym mnie od złych wieści? Przecież nie za to ci
płacę - rozgniewał się Rafe.
Hatcher zagryzł wargi.
- Wiem, ale tym razem to inna sprawa.
- Co znajdę w tych materiałach?
- Podejrzenie, że możemy mieć przeciek.
- A niech to szlag! JesteÅ› pewien?
- Nie do koÅ„ca. MogÅ‚o być tylko zbiegiem okolicz­
ności, że Moorcroft ogłosił takie a nie inne notowania,
ale musimy być czujni.
- KtoÅ› sprzedaÅ‚ mu informacje... - powiedziaÅ‚ z za­
stanowieniem Rafe, wpatrując się w światła odjeżdżająch
wozów. - Doug, musimy zachować to dla siebie.
- Jasne.
- A kiedy już dojdę, kto mnie oszukuje, upuszczę mu
trochę krwi. Mam nadzieję, że ten ktoś wie, ile ryzykuje.
- Rafe, ale nie wiemy nic na pewno - szybko
zastrzegÅ‚ Hatcher. - To może być równie dobrze czys­
ty przypadek. Tak czy nie, musimy szybko skontrować
ostatni ruch Moorcrofta.
- DziÅ› w nocy przejrzÄ™ papiery i rano dam ci
odpowiedz
.
116 " KOWBOJ
- Dobrze. - Hatcher kiwnął głową i wyciągnął
z kieszeni kluczyki. - Czekam na telefon.
Rafe stał w mroku, patrząc, jak światła wozu
znikajÄ… w dali. Chęć zemsty to dziwne uczucie, pomyÅ›­
lał. Potrafi opętać duszę mężczyzny z taką samą siłą
jak miłość.
- Rafe?
Odwrócił się natychmiast w kierunku, z którego
dobiegał słodki, cichy głos. Maggie, stojąca na podjez
­
dzie w kręgu świateł, wyglądała jak zjawisko. Jego
śliczna, dumna Maggie. Potrzebował jej bardziej niż
wypalona pustynia jesiennych deszczy. Bez niej czuł się
pusty i jałowy.
- Już idę, kochanie. - Zaczął iść powoli ku
drzwiom. Wiedział, że nie może jej powiedzieć, co ma
zamiar zrobić z Moorcroftem. Nie wybaczyłaby mu
tego. Sprawy swojej zemsty musi załatwić sam. - Czy
narzeczeni jeszcze tańczą nad basenem?
- Bez muzyki? - zaÅ›miaÅ‚a siÄ™ Margaret. - Nie, sÄ…­
dzę, że poszli już spać, przecież rano wyjeżdżają do
Sedony.
- Niezły pomysł - podchwycił Rafe.
- SÅ‚ucham?
- Pora, żeby położyć się. Sam to zrobię i tobie
też radzę. Dobranoc, kochana. - Objął ja mocno
i ucałował.
W godzinę póz
niej patrzył, jak po drugiej stronie
patia gasną światła w pokoju Maggie. Zaczął się
zastanawiać, czy jednak nie pójść do niej.
Ale na biurku czekały ważne papiery. Przecież
obiecał Dougowi, że już rano da mu odpowiedz
.
ROZDZIAA

7
Sen nie nadchodził. Margaret przewracała się na
łóżku, nasłuchując odgłosów nocy. Nie wracała myślą
do udanego przyjęcia. Nie cieszyła się szczęściem
Connora i Bev. Sprawy, które zwykle byłyby w stanie
wybić ją ze snu, odpłynęły w niepamięć.
MogÅ‚a myÅ›leć tylko o jednym: o zdaniach wypo­
wiedzianych przez Julie na temat dumnej natury
Rafe'a.
Leżała wpatrzona w sufit i przypominała sobie,
ile razy w ciągu tych kilku miesięcy po rozstaniu
byÅ‚a bliska siÄ™gniÄ™cia po sÅ‚uchawkÄ™ i zatelefonowa­
nia do niego. A jednak rezygnowaÅ‚a, gdyż nie po­
zwalała jej na to własna duma. Tymczasem Rafe
ugiął się, zrobił pierwszy krok. Teraz rozumiała, ile
go to musiało kosztować.
Tylko dlaczego trzeba byÅ‚o uwag Julie, by zro­
zumiała ukryty sens ostatnich wydarzeń? Obsesyjne
myśli o szantażu i manipulaqi nie pozwoliły jej
ujrzeć postępowania Rafe'a we właściwym świetle.
Teraz dopiero zaczęła postrzegać jego szorstkie,
bezwzglÄ™dne zachowanie jako wynik boleÅ›nie zra­
nionej dumy.
118 " KOWBOJ
To prawda, do tej pory nie przyznał, jak wielkie
błędy popełnił rok temu. Nadal uważał, że to Maggie
zdradziła go, choć miał na tyle wyczucia, by przeprosić
ją za ostre słowa i brutalne zachowanie.
Nic nie było jeszcze do końca jasne, ale jeden fakt
pozostaÅ‚ bezdyskusyjny - Rafe byÅ‚ tym, który pierw­
szy wyciągnął rękę do zgody. I poważnie mówił
o małżeństwie.
Co więcej, musiała przyznać, że naprawdę stara się
zmienić swe przyzwyczajenia i ograniczyć czas, po­
święcony firmie i interesom. To nie był już ten sam
Rafe co przed rokiem. Tamten nie byłby w stanie
zaangażować siÄ™ do tego stopnia w organizacjÄ™ przyjÄ™­
cia zaręczynowego matki ani też spędzać całych dni
z kochankÄ….
KochankÄ…...
To słowo dryfowało w burzliwym strumieniu myśli
Margaret. Bez względu na to, kim naprawdę był
Rafe, jedno wiedziała z pewnością - był kochankiem
z jej snów.
Wyobraziła go sobie, śpiącego nago wśród białych
prześcieradeł. Leżał na brzuchu, a blask księżyca
uwydatniał rzez
bione mięśnie potężnych ramion. Kie­
dy wyczuł jej obecność, odwrócił się sennie na plecy
i wyciągnął ku niej ramiona. Już po chwili tuliła się do
niego, czujÄ…c, jak bardzo jej pragnie. Znajoma, roz­
koszna tęsknota przeniknęła jej ciało.
Maggie, powodowana nagłym impulsem, odrzuciła
prześcieradło i wstała z łóżka. Nie wahała się dłużej.
Włożyła powiewną, domową suknię z cienkiej białej
bawełny, którą kupiła, gdy była w mieście z Bev, i cicho
wyszła z pokoju.
KOWBOJ " 119
Jednak Rafe'a nie było. Przez szparę w drzwiach
dostrzegła nie rozesłane łóżko. Rozglądając się ze
zdziwieniem, ruszyła wzdłuż korytarza. Natychmiast
dostrzegÅ‚a smugÄ™ Å›wiatÅ‚a padajÄ…cÄ… spod drzwi gabine­
tu. Ogarnęło ją poczucie winy. Biedak, pomyślała,
próbuje za wszelką cenę pogodzić pracę z miłością.
Cicho otworzyÅ‚a drzwi. Blada poÅ›wiata kompute­
rowego ekranu nasycała pokój nierealnym blaskiem.
Rafe siedziaÅ‚, rozparty na krzeÅ›le, z nogami w kow­
bojskich butach opartymi na biurku. Nawet nie
zmieniÅ‚ ubrania, tylko zdjÄ…Å‚ krawat i podwinÄ…Å‚ rÄ™ka­
wy koszuli. Ciemne włosy były zmierzwione.
Na ekranie jarzyły się kolumny cyfr, a biurko było
zaścielone papierami. Słysząc skrzypnięcie drzwi, Rafe
odwrócił głowę. W zimnym świetle ekranu komputera
surowe rysy jego twarzy stały się jeszcze ostrzejsze.
Margaret przystanęła i uśmiechnęła się niepewnie.
- Wiem, że się narzucam, ale nie w takim sensie jak
myślisz - powiedziała cicho.
- A co mam wedÅ‚ug ciebie myÅ›leć? - zapytaÅ‚, szyb­
kim ruchem zbierajÄ…c papiery do teczki i chowajÄ…c jÄ…
do szuflady.
- Kiedy powiedziałam, że powinieneś więcej czasu
poÅ›wiÄ™cać naszej znajomoÅ›ci niż pracy, nie przypusz­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]