[ Pobierz całość w formacie PDF ]

spodziewać. Mieli szczęście, po prostu zdobycz sama wpa­ niÄ™cia siÄ™ skaÅ‚ po eksplozji. Wielkie jezioro, o którym
dÅ‚a im w rÄ™ce. mówiÅ‚em, powstaÅ‚o po wybuchu w tysiÄ…c osiemset sie­
demdziesiątym piątym roku. Wtedy niebo było całkiem
- Zdobycz, owszem. Dlaczego oni chcieli nas złapać?
128 129
nad wejściem do rozpadliny. Z pewnością jakaś stacyjka
czarne od popiołu i pumeksu. Popiół opadał nawet nad
dla turystów.
Sztokholmem. Tu na Islandii była to straszna katastrofa.
- Pięćdziesiąt kilometrów kwadratowych - powtórzył Zatrzymali samochód i wysiedli. Miranda z płaszczem
Gabriel. - Nie bagatela. A
atwiej teraz zrozumieć, że wy­ od deszczu w rÄ™ce pobiegÅ‚a natychmiast w dół do niewiel­
buch musiał mieć katastrofalne konsekwencje. Czy to kiej rzeczki, która wypływała z Drekagil.
ostatni wybuch tego wulkanu? - Spójrzcie! - zawołała. - Pływające kamienie!
- Nie, mieliśmy jeszcze jeden w roku tysiąc dziewięćset - To pumeks - wyjaśnił jej ojciec.
sześćdziesiątym pierwszym, ale już nie taki gwałtowny. Miranda podniosła jeden kamień z brzegu i rzuciła go
daleko w wodÄ™. TaÅ„czyÅ‚ dÅ‚ugo unoszony prÄ…dem, utrzy­
Siedzieli jakiÅ› czas w milczeniu. Odczuwali teraz, jak
mując się wciąż na powierzchni. Bardzo chciała pokazać
małą istotą jest człowiek wobec natury.
to swoim współtowarzyszom podróży.
- Spójrzcie! - zawołała Indra. - Ziemia jest biała!
- Biała lawa Askji - odparł Addi. - To słynne zjawisko. Reszta grupy szła ku niej od samochodu, zatrzymali się
jednak wszyscy, gdy Indra głośno krzyknęła:
Jechali teraz przez owÄ… biaÅ‚Ä… pokrywÄ™, która najbar­
- Na Boga, co to...?
dziej ze wszystkiego przypominała wapń, chociaż z całą
pewnoÅ›ciÄ… wapÅ„ to nie byÅ‚. Jechali kilometr za kilome­ - O co chodzi, Indra? - zaniepokoiÅ‚ siÄ™ Marco.
trem. Zatrzymywali siÄ™ czÄ™sto, by sprawdzić, czy Å›lady je­ - Co to do diabÅ‚a jest? - wrzasnęła zamiast odpowie­
szcze istnieją. Nadal poruszali się tą samą drogą co Dolg. dzi. - Spójrzcie tylko na mój płaszcz przeciwdeszczowy!
Popatrzcie, co w nim znalazłam! Nic dziwnego, że moja
- Szlak wiedzie w kierunku Drekagil - rzekł Addi sucho.
torba była taka cholernie ciężka!
- Drekagil... - zaczÄ…Å‚ Marco. - Zastanawiam siÄ™, czy sÅ‚u­
sznie byłoby to przetłumaczyć na Smoczą Przełęcz? Tam Wrócili do samochodu, by obejrzeć. Indra wyciągała ku
dalej widzę leżącego smoka. To ta góra przed nami. nim płaszcz z dziwną zawartością.
- Zgadujesz wÅ‚aÅ›ciwie. Istnieje mnóstwo różnych dziw­ Zobaczyli paczkÄ™ starannie owiniÄ™tÄ… klejÄ…cÄ… taÅ›mÄ….
nych formacji zastygÅ‚ej lawy, które mogÄ… przypominać Marco uniósÅ‚ jÄ… w górÄ™. RzeczywiÅ›cie ciężka. Wszyscy sta­
skamieniałe smoki. Oho, zaczyna padać. rali się pomóc w otwieraniu, ale taśma trzymała mocno.
Addi musiał użyć swojego noża. Wewnątrz znalez
li trzy
I rzeczywiście. Niewielki, przyjemny w gruncie rzeczy
spore plastikowe woreczki z białym proszkiem.
deszcz powodował jednak, że powietrze zrobiło się zimne.
Wstrzymywali oddech, zdumieni i przestraszeni.
- Nie bardzo mi to odpowiada - zasÄ™piÅ‚ siÄ™ Addi na wi­
dok szarych zasÅ‚on deszczu, zwisajÄ…cych ponad najbar­ - No dobrze - rzekÅ‚ Gabriel cierpko. - Teraz już wie­
dziej tajemniczym wulkanem Islandii, Askją. - Bo pewnie my, co tamtych dwóch tak ciągnęło do Indry.
zechcecie obejrzeć Drekagil? Addi działał skutecznie. Wskoczył do samochodu
i oznajmił:
- Jeśli Dolg tam poszedł, to i my musimy - stwierdził
- DzwoniÄ™ na policjÄ™.
Marco spokojnie.
- Znakomicie - przytaknÄ…Å‚ Nataniel. - Nasi przeÅ›la­
Na tle różnobarwnych minerałów mieniÄ…cych siÄ™ w od­
dowcy są z pewnością bardzo niebezpieczni.
dali ukazał się niewielki czerwony domek. Stał dokładnie
131
130
Słyszeli, jak Addi rozmawiał z policją. Nie rozumieli
liśmy się na południe. Spójrzcie, droga na południe od
co prawda zbyt wiele, jednak niektóre imiona rozpozna­
Askji pełna jest śladów kół. Tutaj panuje spory ruch, dro-
wali. SpoglÄ…dali po sobie zdumieni.
ga prowadzi do Sprengisandur. Marco, powiedz mi, czy
Gdy Addi skończył, Gabriel zapytał:
Dolg wszedł do Drekagil?
- Wspomniałeś imię Bodil, dlaczego?
-Wszedł.
- Prosiłem ich, by jak najszybciej odnalez
li jÄ… w hote­
Stali w siąpiącym deszczu, a wiatr żałośnie zawodził
lu i nie pozwolili umknąć. To przecież ona, Indro, jako­
w dziwnych rozpadlinach Drekagil. Miranda spojrzała na
by przez pomyłkę wzięła na lotnisku twoją torbę, zamiast
strome zbocza gór. Skały tworzyły różne groteskowe [ Pobierz całość w formacie PDF ]