[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Zwaśnione strony wymieniły niepewne spojrzenia, w których nie było nienawiści.
 Powód nie jest wprawdzie dla mnie jasny  ciągnął obojętnie sekundant udając, że nie
dostrzega upadku ducha bojowego  ale nie jest on ważny. Nie o to chodzi.
 Nie dam się popychać  ponuro i bez przekonania powiedział Totek. Czuł, że z punktu
widzenia honoru powinien rzucić się na Antała i wdeptać go w ziemię, wiedział jednak, że
jest to zadanie niełatwe, przyjął więc postawę wyczekującą.
 Pokaż najpierw, jak zostałeś popchnięty  powiedział niespodziewanie Stefan.
 O co ci chodzi? Przecież widziałeś  Totek wzruszył ramionami.
Antał przyglądał się z wyraz
nym zainteresowaniem. Wydarzenia przybrały nieoczekiwany ob-
rót, sprawa pojedynku zeszła na dalszy plan, odetchnął więc z ulgą. Złość na Totka trochę mu
wywietrzała  za sprawą wiatru i czasu, który upłynął od chwili, gdy jego honor doznał szwanku.
 Zademonstruj, jak to było  nalegał Stefan.  Chcę się przekonać na własnej skórze.
Totek wietrzył w tym jakiś podstęp, starał się więc zachować ostrożność. Kątem oka za-
uważył, że Antał znajduje się w przyzwoitej odległości. Stefan stał w lekkim rozkroku z
opuszczonymi wzdłuż ciała rękami. Nie dostrzegł niczego podejrzanego.
 Założę się...  mruknął pod nosem, ale nie dokończył. Nagłym ruchem wyprostował ra-
miona. Nie zauważył, w którym momencie Stefan cofnął prawą nogę, miękkim półobrotem
schodząc z linii ciosu. Poczuł, że jego ręce ześliznęły się i traci równowagę. W ułamku se-
kundy mocna dz
wignia przygięła go do ziemi. Każda próba gwałtowniejszego ruchu powo-
dowała ból w stawie barkowym, łokciu i nadgarstku.
Są sytuacje, w których człowiek czuje się zupełnie bezradny. Totek czuł, że jest to właśnie
taka sytuacja. Stęknął w bezsilnej furii i z rozpaczą patrząc na pożółkłą trawę tuż przed wła-
snym nosem wycharczał:
 Puść mnie, Olber, bo rozwalę ci nos!
Była to propozycja poważna, więc zwrócił się do Stefana po nazwisku.
 Nie radzę  głos ciemiężyciela brzmiał spokojnie, nie znać było po nim wysiłku  obrona
przed ciosem jest trochę brutalniejsza. Do tego kończy się rzutem. Nie jest to wcale przyjem-
niejsze niż porządny kopniak  wyjaśnił nie rozluz
niajÄ…c chwytu.
Totek musiał w duchu przyznać, że w tej sytuacji brzmiało to przekonująco.
Antolski, który z uwagą i w milczeniu obserwował rozwój wypadków, odzyskał nagle głos
i zaryczał:
 Ale numer! Ale cię zrobił w konia!
 Nie ciesz się, Antał  powiedział Stefan  bo spotka cię coś gorszego  następnie zwrócił
się do dyszącego wściekłością Totka.  Zaraz cię puszczę, tylko pozwól mi, że ci coś wytłu-
maczÄ™.
 Pozwalam  warknął Totek, tylko dlatego, że nie miał wyboru.
22
 Nie lubisz być popychany, więc pomyślałem, że przyda ci się znajomość jakiejś prostej a
skutecznej techniki obrony. Przyznasz chyba, że mam trochę racji?
 Przyznam  wycedził przez zęby poszkodowany.
 Teraz będziesz mógł mi się zrewanżować  obiecał Stefan rozluz
niajÄ…c chwyt.
 Marzę o tym  warknął Totek rozcierając obolałe ramię.
 Może ci pomóc, Stefek  zaofiarował Antał swe usługi. Chwilowo czuł do niego coś w
rodzaju wdzięczności.
 Nie wtrącaj się!  rzucił tamten przez ramię.
 Dobra  Totek po krótkim masażu odzyskał władzę w ręku i pałał żądzą rewanżu  po-
każ teraz powoli, jak to się robi. Wypróbuję to najpierw na tobie, a potem zastosuję na Antol-
skim.
 Uważaj  powiedział Antał, co miało oznaczać, że raczej nie pozwoli na sobie niczego
stosować.
 To będzie coś lepszego  Stefan przystąpił do udzielania instrukcji  kończy się fatalnym
upadkiem. Antałek jest do tego za ciężki. Załamałby się pod własnym ciężarem i musiałby
chodzić w gipsie.
 Należy mu się jakaś pamiątka po mnie.
Totek okazał się dość pojętnym uczniem. Już za trzecim razem uzyskał właściwą płynność
i dynamikę ruchu. Olber, który markował atak, przetoczył się miękko i upadł na plecy.
 Jak na pierwszy raz zupełnie niez
le ci to poszło  pogratulował Totkowi.
 Antał, chcesz mnie popchnąć?  zaproponował łaskawie niedawnemu prześladowcy.
 Nie, nie, dziękuję  powiedział Antolski z respektem, ale zaraz dodał:  Następnym ra-
zem wymyślę coś innego.
 Przepraszam, że wam przeszkodziłem, zapomniałem, że macie porachunki. Przecież
mieliście się bić.
 Nic pilnego  mruknął Totek spoglądając na zegarek.  O rany, już po dzwonku!  wy-
krzyknął nagle. Porywisty wiatr musiał ich ogłuszyć. Ruszyli szybkim krokiem.
 Założę się, że nastąpiło przedawnienie  Totek nie kierował tych słów do niedawnego [ Pobierz całość w formacie PDF ]