[ Pobierz całość w formacie PDF ]

się lekko oddychało...
Chłopak mówił cicho, jego głos płynął ponad nurtem rzeki w dal, na pewno to, co mówił, słychać było
a\
w Komarnie, na zielonej wyspie, powiew nad wodą nawet szept niesie bardzo daleko, uśmiechał się, a ja
w końcu nabrałem w piersi powietrza, \
eby wreszcie dostrzegł tę moją wytatuowaną piękną syrenkę, ja te\

chciałem być sławny, ale on uśmiechał się i miał blond włosy, a kiedy mówił, to ciągle jakby powściągał
cugle. Zegar na wie\
y kościoła dekanalnego wybił szóstą, wyszliśmy z wody i znów poło\
yliśmy się na wy-
grzanym przez słońce piasku. A jednak chłopak zaczął strzepywać z siebie zaschnięty piasek i powiedział, \
e
musi iść na kolację, a ja powiedziałem mu, \
e ju\
widziałem maszynistę pociągu pospiesznego, ale bardzo
chciałbym zobaczyć, jak wygląda motorniczy tramwajów, który ma prawo jez
dzić po całej Pradze.
Kiedy doszliśmy do bramy  Zofiówki , a potem znalez
liśmy się w ogródku przed restauracją, z
wnętrza słychać było trąbkę, pianola brzękała w rytm tej trąbki, po czym rozległy się słowa piosenki śpiewa-
nej przez stryjaszka Pepi okropnym głosem, co wywoływało piskliwy kobiecy śmiech, taki nienaturalny
śmiech, który sprawia, \
e włos je\
y się na głowie i krew krzepnie w \
yłach. Trąbka ucichła i z lokalu wy-
biegł pan o jasnej kędzierzawej czuprynie, w palcach trzymał błyszczącą mosię\
ną trąbkę, był zarumieniony
od śmiechu, a usta miał tak czerwone jak maliny.
 Słuchaj no  zwrócił się do chłopca  kolację zjesz dziś w kuchni, ja jeszcze przez chwilę będę się
leczyć!
Patrzyłem na niego z nie ukrywanym podziwem, bo właśnie tak wyobra\
ałem sobie doskonałego mo-
torniczego, który ma prawo jez
dzić po całej Pradze. Miał niebieskie oczy, a płowe włosy tak kręcone jak ja-
22
snowłosy Murzyn. I oto przyło\
ył trąbkę do ust, i trąbił na niej, nie była to \
adna piosenka, po prostu trąbił tę
radość, którą miał w piersiach, i trąbiąc zawrócił, a \
e ręce pełne miał trąbki, uniósł nogę i nacisnął klamkę
podeszwÄ… buta, a ja dopiero teraz pojÄ…Å‚em, \
e widzę prawdziwego motorniczego praskich tramwajów, mo-
torniczego pierwszej kategorii. I postanowiłem, \
e jak będę pisać nadobowiązkowe wypracowanie z języka
ojczystego, to nie będę chciał być nikim innym ni\
tatuś tego chłopaka, który cierpi na padaczkę.
Weszliśmy do kuchni, przy płycie stała pani restauratorka, miała zupełnie tłusty fartuch i tłuste ręce.
 Ho, ho, co za goście!  powiedziała ujrzawszy mnie.  No, na co masz ochotę, psotniku?
 Na lemoniadę  powiedziałem.  Ale proszę pani, ja przyszedłem z tym chłopakiem. Jesteśmy
kolegami.
 śebyś go tylko nie zaprowadził do gospody  Pod Mostem i nie kazał mu wytatuować jakiejś gołej
dziewuchy!
 Co te\
pani mówi, pani Buriankowa!  ja na to.
I rozchyliłem koszulę, i wystawiłem syrenkę na pokaz, pani Buriankowa trzymała nó\
, pochyliła się,
spojrzała, a potem rozgniewana powiedziała:
 Czego ci ludzie nie wygadują! Patrzcie no: zupełnie goła morska dziewucha!
A \
e trzymała w ręku nó\
kuchenny, zaczęła nim raz
nie wymachiwać, jakby grała na skrzypcach jakąś
tęskną melodię, przesuwała no\
em tu\
pod szyją i wydymała tłuste wargi, przymru\
ajÄ…c przy tym oczy jak
spiskowiec.
Chłopiec siedział oparty plecami o ścianę, w której znajdowało się prowadzące do sali jadalnej
okienko: o deseczkę oparła się kelnerka, pochyliła się i zabłysła złota oprawka okularów, oczy dziewczyny
były nienaturalnie wielkie, przez szkła wydawały się większe ni\
oczy wołów z naszego browaru.
 Cztery małe krupniki  powiedziała.
Pani restauratorka ostro\
nie rozlewała do kieliszków likier miodowy, postawiła je na tacy, wzięła
cztery koraliki i długa kobieca ręka wniosła do ciemnego lokalu cztery kieliszki, które polśniewały jak dwie
pary okularów. I odezwał się gramofon, i z jasnej kuchni przez ciemne okienko w ścianie widać było, jak po
lokalu krÄ…\
y tam i z powrotem mosiÄ™\
na trąbka i gra wesołą piosenkę, dwa kobiece głosy pokrzykiwały na
siebie, ale ja z barwy głosów wywnioskowałem bezbłędnie, \
e te głosy udają tylko sprzeczkę, \
e strojÄ… sobie
\
arty, \
e bawią się, tak jak dorośli bawią się niemal zawsze.
 Te kwiaty Pepi dał mnie!
 Nie, ten bukiet dał mnie!
Naprzeciw siebie stały  widać to było przez okienko  kelnerka w niebieskiej sukience i ta druga w
złotych okularach, które błyszczały w ciemnym lokalu jak dwie pękate rybki w akwarium, stały naprzeciw
siebie i udawały, \
e gniewają się na siebie, zupełnie nieszczerze obrzucały się oszczerstwami i obelgami, a
nawet wyciągnęły ręce i chciały sobie nawzajem wydrapać oczy.
Patrzyłem na chłopca, siedział oparty o ścianę, zupełnie go to nie interesowało, pewnie nawet nie sły-
szał, co się dzieje w lokalu, bawił się słomką i z poślinionego palca oblizywał pieprz. I gdyby mi tego nie po-
wiedział, nigdy bym nie uwierzył, \
e ma padaczkę, chorobę świętego Wita.
Stryjaszek Pepi wrzeszczał z zachwytu i jego głos wraz z dymem płynął do kuchni.
 To jest austriacka dyscyplina, to jest ten sam system, jaki wyznawał nieboszczyk cesarz Franciszek
Józef, który z szacunkiem odnosił się do baronowej, swojej kochanki, aktorki o nazwisku Szrat.
Pani Buriankowa wytarła ręce i do czterech kieliszków nalała z butelki czerwonego wina, wzięła ko-
raliki, a kelnerka pochyliła oprawkę złotych okularów i niosąc kieliszki w głąb lokalu wołała:
 Ja tam wcale się nie dziwię, mistrzu! Kiedy pan spojrzy na kobietę tymi swoimi czarnymi ślepiami,
to padam na wznak zupełnie tak samo jak baronowa Szrat i odrzucam kołdrę! Ale, ale, kiedy wreszcie będzie
nasz ślub?
Pani restauratorka nalała mi lemoniady i postawiła przede mną szklankę i butelkę.
 Masz zupełnie takie same oczy jak twoja mamusia  powiedziała.  Ale na dnie twoich oczu do-
strzegam coś łajdackiego  dodała.
 Proszę pani, mamusia mówi mi to samo co rano.
Kiwnęła tłustym kokiem i palcem odsunęła tłusty lok, spadający jej na oczy, kiedy zobaczyła kobiece
ręce, które wysypały na deseczkę sześć kolorowych koralików, obróciła się i pod światło nalewała ostro\
nie
krupnik, likier koloru łąkowego miodu, kobiece ręce następnie podniosły tacę z kieliszkami, światło odbite w
dnach kieliszków rozjaśniło mrok lokalu i zniknęło gdzieś na poplamionym obrusie. Pani Burniakowa po-
dała talerz i sztućce, chłopiec wziął widelec do jednej ręki, nó\
do drugiej i obrócił je ostrzami w górę, i tak
oczekiwał łapczywie swojej kolacji, zgłodniały po tej kąpieli w rzece.
 No i kiedy będzie nasz ślub?  zawołała kelnerka w okularach.
 Co takiego? On przecie\
mnie obiecywał miłość!  krzyczała ta w niebieskiej sukience i podniosła
ręce, przez okienko widać było jej nagie białe ręce, potem ręce kelnerki w okularach, białe ręce i połyskliwe
soczewki okularów, krzyk kobiet, nieszczery krzyk i obelgi, kelnerki biły się, ostro\
nie targały się za włosy,
23
a biała marynarska czapka stryjaszka rozcinała kłębiący się w lokalu dym, trąbka trąbiła na alarm, zaś motor-
niczy praskich tramwajów podskakiwał wokół białych szamoczących się ramion. [ Pobierz całość w formacie PDF ]