[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Och, jakie to przygnębiające! Zwłaszcza że Fletch nigdy
przedtem nie traktował jej jak kobiety godnej pożądania.
I w ogóle nie uważał jej za człowieka, którego uczucia można
zranić. Jakby nie wiedziaÅ‚, że nie ma nic Å‚atwiejszego niż spra­
wić, by się w nim zakochała. Był przecież tak ważną osobą w jej
życiu! Ale, rzecz jasna, Fletch nie miaÅ‚ o tym wszystkim naj­
mniejszego pojÄ™cia. Samolubny, ograniczony, zaÅ›lepiony przy­
stojniak, wykorzystujący kobiece pożądanie dla zaspokojenia
wÅ‚asnych potrzeb! Bez cienia refleksji nad samym sobÄ… i Å›wia­
tem. Diabli nadali wszystkich facetów! A tego jednego Brenda
nie jest nawet w stanie prawidÅ‚owo ocenić, bo zawsze, od dzie­
ciÅ„stwa byÅ‚ dla niej jak książę na biaÅ‚ym koniu. Książę, psia­
krew! Przyjaciel! Doprawdy, zasłużył teraz na porządną lekcję!
Brenda pogrzebała w pudłach, aż znalazła to, czego szukała,
i bez namysłu wrzuciła ową rzecz do śmieci.
Była gotowa. Fletch mógł już wrócić z lunchem.
Pojawił się rzeczywiście, zadowolony i uśmiechnięty,
z wielką torbą pełną jedzenia.
110 TYDZIEC
DO Z
LUBU
- Gnojki - syknęła Brenda, pilnie baczÄ…c, by wszyscy czte­
rej usłyszeli, co ma do powiedzenia.
- Gnojki? - zdziwił się Mick.
- Gnojki i łachmaniarze - potwierdziła. - Co z tego, że
człowiek wszystko tym durniom przygotuje...
- Jakim durniom? -Jej koledzy wciąż jeszcze nie rozumieli,
o co jej chodzi.
- Tym z działu ekspedycji - mruknęła. - Dostali ode mnie
naprawdÄ™ kompletnÄ… listÄ™.
- I co? - zapytał uprzejmie Kurt.
- I to! - powiedziała Brenda. - Nie ma! Te matołki nie są
nawet w stanie porzÄ…dnie przygotować skrzyÅ„ na wystawÄ™! Jak­
by pierwszy raz w życiu mieli do czynienia z promocją!
- No i? - dopytywał się Kurt.
- Nie ma ołówków!
- Ołówków? - zdziwił się Fletch, stając koło niej i patrząc
na ołówek, który zatknęła za ucho.
Brenda sięgnęła po niego i odruchowo włożyła go do ust
Fletch przyglądał się jej łakomym wzrokiem, co oczywiście nie
uszło jej uwagi. Ach tak! pomyślała. Poczekaj! Już ja ci pokażę!
Choćbym miaÅ‚a użyć teraz caÅ‚ego arsenaÅ‚u nielojalnych chwy­
tów z małej niebieskiej książeczki Sally. Jej autor miał rację!
Miłość jest jak wojna!
- Właśnie! Ołówków!
Teraz już wszyscy czterej wpatrywali siÄ™ z przejÄ™ciem w żół­
ty ołówek, którym Brenda od niechcenia postukiwaÅ‚a w olÅ›nie­
wająco białe zęby.
- A to? - zapytał wreszcie Fletch.
- Co: to? - warknęła. - To nie taki ołówek. Chodzi o te
malutkie...
TYDZIEC
DO Z
LUBU
111
- Malutkie?
Brenda z przyjemnością musiała stwierdzić, że żaden z jej
kompanów nie ma pojęcia, o co jej chodzi. Teatralnie wzruszyła
ramionami.
- Cóż! Nie warto wam tłumaczyć.
- Ale po co ci ołówki? - dopytywał się Fletch.
- Bo nasi klienci muszą wypełniać kupony...
- Kupony?
- No, kupony! Na nagrodÄ™! NaprawdÄ™, Fletch, mógÅ‚byÅ› cza­
sem czytać ulotki promocyjne! A tak znowu o niczym nie masz
pojęcia. Mick, pokaż mu plakat.
Mick usłużnie rozwinął rulon.
- Zwycięzca - powiedziała Brenda, naśladując intonację
z reklamówek telewizyjnych - będzie mógł rozkoszować się
balsamicznym powietrzem Wysp Bahama. Dwa tygodnie ni­
czym nie zakłóconego rajskiego wypoczynku na najpiÄ™kniej­
szych plażach świata.
- Ach! - powiedział Fletch, jak uczniak przyłapany przez
nauczyciela na bazgraniu kredą po ścianach. - Rzeczywiście nie
obędzie się bez ołówków.
- Niestety - powiedziaÅ‚a Brenda - nie ma rady. IdÄ™ do skle­
pu. Kurt, tu masz listÄ™ tego, co jeszcze jest do zrobienia.
- Spoko - odparł Kurt - już my sobie poradzimy.
- Ale to może chwilę potrwać - ostrzegła go.
- Nie ma sprawy.
- A lunch? - zapytał Fletch.
- Możesz go zjeść sam.
- Ale wybraÅ‚em specjalnie to, co najbardziej lubisz - zaopo­
nował.
- Och, jakiś ty słodziutki! - powiedziała Brenda chłodno.
112 TYDZIEC
DO Z
LUBU
- Trudno, miejmy nadzieję, że ty też lubisz to najbardziej. No
to pa. - Sięgnęła po worek ze śmieciami. - Wyrzucę to przy
okazji.
Przy śmietnikach spokojnie wyjęła z worka nieszczęsne
ołówki i wrzuciła je do torby. Machnęła ręką na taksówkę.
- Do najbliższego centrum handlowego - powiedziała.
Fletch wzdrygnÄ…Å‚ siÄ™ pod strumieniem lodowatej wody. Nie­
stety, nawet zimny prysznic nie był w stanie mu pomóc. Bo oto
niepokonany zdobywca serc, Fletcher Layton, musiał przyznać,
że nie jest w stanie poradzić sobie z tą jedną kobietą, na której
mu teraz zależało. Jego plan, by do soboty rozkochać w sobie
BrendÄ™ do niepamiÄ™ci, nie miaÅ‚ najmniejszych szans powodze­
nia!
Przez całe popołudnie pracował jak potępieniec, co Brenda
skwitowała chłodnym skinięciem głowy, choć wydawało się, że
jest w Å›wietnym humorze. PoklepywaÅ‚a  chÅ‚opców" po ramie­
niu, przekomarzała się ze Steve'em, Kurtem i Mickiem. Jak to
dobrze, że przynajmniej jedna część jego planu nie zawiodła.
Ostro przyprawiony lunch, który Fletch zaserwowaÅ‚  chÅ‚o­
pcom", odniósł przewidziany skutek i usunął rywali z drogi. Po
ciężkim dniu pracy i jeszcze cięższym jedzeniu żaden z nich nie
miał wieczorem ochoty na udział w rozpustnych rozrywkach
Las Vegas. Wycofali się, każdy z butelką wysokoprocentowego
antidotum, do swoich pokoi, gdzie zlegli pokonani przez księcia
Laytona.
Tylko księżniczka Brenda przez cały dzień była jakaś dziwna.
Las Vegas odmieniÅ‚o jÄ…. Najpierw nie byÅ‚o jej przez trzy godzi­
ny, bo ponoć w całym mieście nie mogła znalez
ć żądanych
ołówków. Dziwne! Na chwilę wpadła do hotelu, skąd przywioz-
TYDZIEC
DO Z
LUBU 113
ła mu jego robocze dżinsy. Zdążyła się też przebrać. Wyglądała [ Pobierz całość w formacie PDF ]