[ Pobierz całość w formacie PDF ]

o Ivanie? Ona potrzebuje Danclera. Poło\
yła ręce na jeszcze płaskim brzuchu i uśmiechnęła się.
Wiedziała ju\
, co powinna zrobić.
Rano wsiądzie w samolot i wróci do domu. Do domu i do Danclera.
ROWZlAL SIEDEMNASTY
Wyglądała przez okno, gdy samolot uniósł się w górę. Leciała do domu, do Danclera.
Na chwilę zamknęła oczy. Hałas panujący w samolocie sprawił, \
e coś przewracało się jej w \
o-
łądku. Po wzięciu kilku głębokich oddechów otworzyła oczy. śołądek uspokoił się i odetchnęła z
ulgÄ….
Na razie miała szczęście. Doktor uprzedził ją, \
e będzie odczuwać nudności rano i w nocy. Do tej
pory nie miała takich dolegliwości.
Problemem było zmęczenie, spowodowane cią\
Ä… i pracÄ…. Nie wiedzÄ…c jeszcze o swym stanie,
pracowała do granic wytrzymałości. Co prawda to ju\
się skończyło, ale czuła narastającą panikę. Czy
dobrze zrobiła, porzucając obiecującą karierę i licząc na to, \
e Dancler da jej jeszcze jednÄ… szansÄ™?
A jeśli jest ju\
za póz
no? Jeśli Dancler jej nie zechce?
Mo\
e wpadnie we wściekłość na wiadomość o dziecku? Odsunęła te myśli i starała się zachować
rozsądek. I tak z powodu dziecka nie mogłaby pracować jako modelka. Nie musiała jednak wracać do
domu. Mogła zostać w Houston i wejść w spółkę z Jerome'em, tak jak planowali.
Westchnęła, przypominając sobie plany sprzed kilku tygodni. Tyle się zdarzyło w tak krótkim czasie.
Musiała grać kartami, jakie rozdawano. Ostatecznie prze\
yła jakoś śmierć obojga rodziców dzięki
Connie i Danclerowi.
Dander. Serce zaczęło jej bić szybciej. Czy za\
Ä…da od niej, \
eby poddała się zabiegowi? Ta myśl
tak ją zaniepokoiła, \
e omal nie zwymiotowała. Jerome domagał się właśnie tego.
Czuła, \
e powinna poinformować go o swoim stanie. Najpierw jednak powiedziała mu o obrzyd-
liwym zachowaniu siÄ™ Ivana Courtiera.
- Mój Bo\
e, Marlee, nie powinnaś się dziwić! Jesteś du\
Ä… dziewczynkÄ…, a przynajmniej powinnaÅ›
za takÄ… siÄ™
ouwa\
ać. Znasz reguły gry. Na pewno nie po raz pierwszy zło\
ono ci takÄ… propozycjÄ™ i nie po raz
ostatni. - Tak, ostatni, bo rzucam pracę. Powiedziałam o tym Ivanowi.
- Co zrobiłaś? - krzyknął, a potem zaczął się jąkać.
Jego twarz była tak czerwona, \
e zdawało się, i\
za chwilę stanie w płomieniach. - Nie wolno ci tego
robić. - Podniósł słuchawkę telefonu. - Zadzwoń do niego i przeproś, powiedz, \
e cierpisz na zespół
napięcia przedmiesiączkowego. Na Boga, powiedz mu co chcesz, ale powiedz!
Jak mogłam kiedykolwiek myśleć o dzieleniu \
ycia z tym człowiekiem, pomyślała Marlee.
Obserwując zachowanie Jerome'a, uświadomiła sobie, \
e nigdy go nie lubiła, nie mówiąc o kochaniu.
Zobaczyła go takim, jakim był: płytkim materialistą. Czy właśnie tak Dancler widział ją?
- Nie, nic mu nie powiem - odezwała się w końcu swym najspokojniejszym, najchłodniejszym
tonem.
- Nie pozwolę ci zmarnować mojej cię\
kiej pracy!
- Obawiam siÄ™, \
e nie masz wyboru. - Przerwała. -Jestem w cią\
y, Jerome. Wiem, \
e to nie ty
powinieneś dowiedzieć się pierwszy, ale jestem ci to winna.
J ego oczy zabłysły.
- Mo\
na temu zaradzić, wiesz. Mogę nawet zapłacić za zabieg, tym bardziej \
e to jest dziecko tego
pastucha.
Nie chciała go spoliczkować, ale zrobiła to. Głośny dz
więk rozległ się w pokoju.
Jerorne westchnął, a potem jego oczy zwęziły się groz
nie.
- Nie powinnaś była tego robić.
- Nieprawda. Powinnam była to zrobić dawno
temu. \
egnaj, Jerome. Mimo wszystko \
yczę ci szczęśCIa.
Potem wyszła i nie czuła \
alu, choć wiedziała, \
e za jakiś czas zatęskni za pracą. N a razie co
innego było wa\
niejsze. Uniosła rękę do brzucha. Musiała myśleć o dziecku i o tym, jak przekonać
Danclera, \
e go kocha i \
e wraca do domu na zawsze.
Dancler zeskoczył z konia, podszedł do na wpół przewróconego płotu i zacisnął na górnej części
linę. Potem wskoczył na siodło.
- No, stary, zobaczmy, czy uda nam się wyrwać ten pal raz a dobrze. [ Pobierz całość w formacie PDF ]