[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dawno niebezpieczeństwie, jedna mała pszczółka porwana wodą walczyła o życie. Ilekroć
nadpływał liść czy gałązka, wytężała wszystkie siły, żeby się do nich dostać, ale zanim zdą-
żyła, m3
ały obok niej. Już ledwie poruszała nóżkami& Gucio, zobaczywszy jej rozpaczliwe
wysilenia, skierował ku niej swoją łódkę i za pomocą wiosła, którego końca uchwyciła się
konwulsyjnie, pomógł jej wejść na pokład. Ale zaledwie dotknęła go nóżkami, zemdlała
z osłabienia i przestrachu.
Gucio przelękniony skakał dokoła niej, pragnąc ją ratować, a nie wieó
iał, jak się
wziąć do tego, zwÅ‚aszcza że nie miaÅ‚ przy sobie ani wody koloÅ„skiej, ani anodynu ². Gdyby
wieó
iał, gó
ie mieszka doktor pszczelniczy, poleciałby po niego  ale gó
ie go szu-
kać? Niemało się biedny chłopiec natroskał, zanim oó
yskała przytomność, i niemało
nawyrzekał na  baby , że od byle czego mdleją.
Otworzywszy oczy, pszczółka poó
iękowała w tkliwych wyrazach swemu wybawcy
i zaczęła otrzepywać skrzydełka z wody i suszyć je na słońcu, składając i rozkładając.
Przy tym przywracaniu toalety do porządku Gucio zobaczył złocistą spódniczkę, której
poprzednio, przy wyciąganiu pszczółki z wody, nie dostrzegł, bo była na wskroś prze-
moknięta.
 Czy ty nie jesteś czasem zaklętą księżniczką?  zapytał, wzruszony niespoó
ianym
widokiem tej, której szukał.
 Zgadłeś  odpowieó
iała  ale skąd to wiesz? Kto ci o mnie mówił? Ja się od
razu domyśliłam, żeś ty człowiek pokutujący, jak tylko zobaczyłam twoją czapeczkę. Ale
powieó
mi, jak siÄ™ nazywasz i za co pokutujesz?
Gucio nie wieó
iał, na które pytanie ma wprzód odpowieó
ieć, tyle ich było razem 
ale zaczął od ostatniego, to jest od własnej historii. Szczęśliwy, że znalazł nareszcie kogoś,
u p o o ni rzy z o  ó
iś: do tego nie doszło.
u ¹ a wan  tu: potężna fala.
u ²ano yna (z gr.)  Å›rodek uÅ›mierzajÄ…cy ból w daw. medycynie; czÄ™sto na bazie opium, eteru lub chloro-
formu.
Gucio zaczarowany 27
kto go po luó
ku zrozumie, opowieó
iał wszystko, nic nie ukrywając  chociaż wyznanie
kosztowało go trochę. W ó
iesięć minut księżniczka znała jego przygody tak dobrze jak on
sam, tylko wiadomość o chęci wyswoboó
enia jej z ula przyjęła z uśmiechem politowania.
 Dobry z ciebie chłopiec  powieó
iała  ale wieó
, że nikt na świecie nie zdoła
wybawić ani mnie, ani ciebie, oprócz wróżki. Ona jedna tylko może odwołać zaklęcie,
a kiedy to zrobi, nikt nie wie. Od czasu jak mnie dotknęła swoją złotą laseczką, nie wi-
ó
iałam jej ani razu, a pokuta moja trwa już cały tyó
ień.
 Jakże to było?  pytał Gucio.
Księżniczka Joasia westchnęła.
 Moi roó
ice są baró
o bogaci  rzekła po chwili milczenia  mieszkają niedaleko
stąd w pięknym pałacu, gó
ie jest pełno obrazów, zwierciadeł, dywanów i marmurów.
Mama kochała mnie baró
o i była ze mnie dumna, uczyłam się bowiem dobrze i moja
nauczycielka wychwalała mnie zawsze. Nie było w tym jednak mojej zasługi, bo miałam
doskonałą pamięć i dość mi było przeczytać coś parę razy z uwagą, żeby móc prawie
dosłownie powtórzyć. Pomimo to, oprócz mamy, nikt mnie w domu nie lubił, bo byłam
kapryśna, popędliwa, a wady te mego charakteru najwięcej się dawały uczuwać służącym,
którymi pogaró
ałam, uważając ich zawsze za istoty niższe od siebie. Stara Marianna,
która mnie wypiastowaÅ‚au ³, najwiÄ™cej ucierpiaÅ‚a. Nigdy w niczym nie mogÅ‚a mi dogoó
ić:
przy czesaniu krzyczałam zawsze wniebogłosy, że mnie targa, aż mama przybiegała łajać
ją za nieostrożność. A co miała z ubieraniem i myciem! Nieraz biedna skrycie płakała, nie
śmiąc się nawet poskarżyć.
Jednego dnia miałam jechać z mamą na wizytę w sąsieó
two i koniecznie domaga-
łam się, żeby mi włożono niebieską aksamitną sukienkę, świeżo przysłaną przez babcię
z Warszawy; ale mama powieó
iała, że to byłoby niewłaściwe, z powodu wielkiego gorą-
ca na dworze, i kazała mi włożyć białą muślinową. Zła byłam okropnie, i gdy Marianna
przyniosła mi tę suknię, nad której prasowaniem i rurkowaniem męczyła się od rana, po-
wieó
iałam jej z gniewem, że brzydko jest uprana i zgniótłszy suknię w rękach rzuciłam
z pogardą na ziemię. Oburzona Marianna powieó
iała mi wówczas, że mam złe serce i że
woli mojej mamie poó
iękować za służbę, niż usługiwać takiej grymaśnicy. Zawrzałam
gniewem i przyskoczywszy do niej uderzyłam ją z całej siły. Ach, Guciu! Gdybyś wieó
iał,
jak na mnie spojrzała!& powiadam ci, że nie zapomnę tego do końca życia: była w jej
wzroku taka boleść, że aż zdrętwiałam przerażona własnym czynem. Stałam tak chwilę
bez ruchu patrząc, jak wychoó
iła ocierając łzy fartuchem, jak szła przez ogród do oficy-
ny. Gdy mi zniknęła z oczu, rzuciłam się ku drzwiom, chcąc ją dogonić i ułagoó
ić jakimś
podarkiem, ale zamiast niej spotkałam wróżkę. Długa jej szata czarna jak noc mieniła się
iskrami, a spod chustki pokrywającej głowę wymykały się siwe kosmyki włosów. Twarz
miała mocno pomarszczoną, wystającą brodę i ogromny nos, na którym opierały się szkła
okularów.
 To ta sama, co mnie zaczarowała w muchę  przerwał Gucio.
 Oczy jej patrzące przez wierzch tych okularów miały błysk naó
wyczajny, a tak
patrzyły przenikliwie, że czułam, jak mnie przeglądają na wskroś.
 Zupełnie tak jak ja.
 Niedobra ó
iewczyno  przemówiła do mnie surowo  nie dość, że nie umiesz
uszanować pracy luó
kiej, ale jeszcze ośmieliłaś się podnieść rękę na kobietę, co cię wy-
piastowała!& Popełniłaś zbrodnię, która nie może pozostać bez kary. Nie warta jesteś żyć
w społeczeństwie luó
kim, więc pójó
iesz w służbę do najpracowitszych istot w świecie,
do pszczół, i tam w pocie czoła od rana do wieczora pracować bęó
iesz dopóty, dopóki nie
nauczysz się szanować pracy i nie zrozumiesz całej wielkości twego występku. Zamieniam
cię w pszczołę roboczą!
To powieó
iawszy, dotknęła złotą laseczką mego czoła i poczułam, że się ze mną
ó
ieje coś ó
iwnego. Stawałam się coraz mniejsza, mniejsza, aż spostrzegłam, że moja
dawna postać gó
ieś się poó
iała, a ja jestem tylko małym, drobnym owadkiem. Rozpacz
mnie ogarnęła. Chciałam wróżkę błagać o litość, chciałam ją prosić, żeby mi dała czas
do poprawy, a będę odtąd zupełnie inna; ale zniknęła tak nagle, jak by się ziemia pod
nią rozstąpiła. W powietrzu tylko było słychać jakieś ó
iwne szmery i świsty. Zaczęłam
u ³ ia owa  pielÄ™gnować, niaÅ„czyć ó
iecko; por. ia un a: niania.
Gucio zaczarowany 28
wołać, krzyczeć, płakać, wzywać ratunku, ale nikt mi nie odpowiadał, bo nikt mnie nie
mógł słyszeć; nie miałam już luó
kiego głosu, tylko brzęczałam tak jak teraz. Ach, jakaż
ja byłam nieszczęśliwa!
 Tak samo zupełnie było ze mną  szepnął Gucio, kiwając smutnie głową.
.
 Dalsze moje przygody baró
o były podobne do twoich  mówiła dalej Joasia. 
Zapoznałam się z tymi i owymi owadami, trochę błąó
iłam w droó
e, aż nareszcie dwie
pszczoły, przysłane przez wróżkę, wzięły mnie mięó
y siebie i przyłączyłyśmy się wszystkie
do roju zawieszonego na drzewie.
 Jak żyję, nie wió
iałem jeszcze roju  odezwał się Gucio.
 O, to jest rzecz baró
o ciekawa  mówiła dalej Joasia.  Wyobraz
sobie wielką [ Pobierz całość w formacie PDF ]