[ Pobierz całość w formacie PDF ]

powstrzyma pan bieg wydarzeń. Sądziłam, że pan& jako cudzoziemiec& że jeśli do pana
zadzwonię, udając, iż grozi mi niebezpieczeństwo i& zabrzmi to tajemniczo&
 Przypuszczała pani, że zainteresuje mnie melodramat? To właśnie mnie zaintrygowało.
Sama wiadomość& była wyraz
ną mistyfikacją& po prostu nie brzmiała prawdziwie. Ale
przerażenie w głosie było autentyczne. Więc się zjawiłem, a pani dała mi do zrozumienia, że
wcale pani do mnie nie telefonowała.
 Musiałam tak zrobić. Poza tym nie chciałam, aby pan wiedział, że to właśnie ja.
 Ach, ale ja byłem tego zupełnie pewien! No, nie od samego początku. Ale dość szybko
zdałem sobie sprawę, że tylko dwie osoby mogły wiedzieć o tych żółtych irysach: pani i pan
Barton Russell.
Pauline kiwnęła głową.
 Słyszałam, jak je zamawiał  wyjaśniła.  Wybrał te kwiaty i zarezerwował stół na
sześć osób, choć miało nas być tylko pięcioro& wszystko to wzbudziło moje podejrzenia&
 Urwała, zaciskając usta.
 Jakie podejrzenia, mademoiselle?
 Podejrzewałam&  odparła powoli  że coś może się przytrafić& panu Carterowi.
Stephen Carter odchrząknął. Bez pośpiechu, lecz zdecydowanie wstał od stołu.
 Eee& hmm& chciałbym& eee& podziękować panu, panie Poirot. Jestem panu wielce
zobowiązany. Z pewnością wybaczycie mi, jeśli was opuszczę. Wydarzenia dzisiejszej nocy
były& dość wyczerpujące.
 Nie cierpię go  powiedziała gwałtownie Pauline, patrząc za nim.  Zawsze
uważałam, że to& z jego powodu Iris popełniła samobójstwo. Albo też, być może& zabił ją
Barton. Och, to wszystko jest takie ohydne&
 Proszę o tym zapomnieć, mademoiselle& zapomnieć o przeszłości& Niech pani myśli
jedynie o chwili obecnej&
 Tak&  mruknęła Pauline  ma pan rację& Poirot odwrócił się do Loli Valdez.
 Señora, z upÅ‚ywem wieczoru stajÄ™ siÄ™ coraz odważniejszy. JeÅ›li teraz zechce pani ze
mną zatańczyć&
 Och, tak, chętnie. Jest pan bardzo atrakcyjnym mężczyzną, monsieur Poirot. Wręcz
nalegam na taniec z panem.
 Jest pani niezwykle uprzejma, señora.
Tony i Pauline zostali sami. Nachylili się ku sobie ponad stołem.
 Kochana Pauline.
 Och, Tony, przez cały dzień zachowywałam się wobec ciebie jak wstrętna, dokuczliwa,
złośliwa jędza. Czy kiedykolwiek będziesz w stanie mi to wybaczyć?
 Najdroższa! Znów grają naszą melodię. Chodz
my na parkiet.
Tańczyli, uśmiechając się do siebie i cicho nucąc:
Nic tak jak miłość nie pogrąży cię w rozpaczy,
Nic tak jak milość cię boleścią nie osaczy,
Będziesz niepewny
I opętany,
Będziesz tęsknotą
WiecznÄ… targany.
Bo kiedy trafisz w miłości szpony,
JesteÅ› zgubiony.
Nic tak jak miłość cię bez reszty nie opęta,
Bo gdy w miłości się zagubisz, zapamiętasz,
Będziesz szaleńcem,
Będziesz zbrodniarzem,
O własnej śmierci
Nagle zamarzysz.
Bo kiedy trafisz w miłości szpony,
JesteÅ› zgubiony& 2
2
Przełożyła Ewa Rojewska Olejarczuk.
SERWIS DO HERBATY  ARLEKIN
Pan Satterthwaite dwukrotnie cmoknął ze złości. Czy miał rację, czy też nie, nabierał coraz
większego przekonania, że obecnie samochody psują się znacznie częściej niż dawniej. Ufał
jedynie starym, przyjaznym pojazdom, które przetrwały próbę czasu. Wprawdzie miały swoje
drobne narowy, ale właściciel znał je, był w stanie je przewidzieć i w porę zapobiec ich
skutkom. Ale te dzisiejsze auta! Nowe wynalazki, różne okna, nowoczesne tablice rozdzielcze
z lśniącego drewna, na których trzeba szukać przełącznika świateł przeciwmgielnych,
wycieraczek, ssania i tak dalej, i tak dalej, gdyż wszystkie gałki znajdują się w najbardziej
nieoczekiwanych miejscach! A kiedy błyszczący nowy nabytek zaczynał zawodzić,
miejscowy mechanik nieodmiennie powtarzał irytujące frazesy w rodzaju:  Choroba okresu
ząbkowania, sir. Te kabriolety super superbos są naprawdę doskonałe i nowoczesne, ale
muszą od czasu do czasu przejść ząbkowanie. Cha! Cha! Cha! Zupełnie jakby samochód był
dzieckiem.
Pan Satterthwaite, mężczyzna w zaawansowanym wieku, żywił głębokie przekonanie, że
nowy samochód powinien być całkowicie dorosły. %7łe nabywca ma prawo zakładać, iż jego
pojazd został dokładnie sprawdzony i ma już za sobą wszystkie choroby okresu ząbkowania.
Jechał właśnie z wizytą na wieś do przyjaciół, u których miał spędzić weekend. W drodze
z Londynu jego nowy samochód zaczął zdradzać pewne niepokojące objawy i został
wstawiony do warsztatu. Jego właściciel czekał na diagnozę oraz na orzeczenie, jak długo [ Pobierz całość w formacie PDF ]