[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zajęte wszystko aż do przełęczy, wyobraz
sobie. Gadałem z jednym, który właśnie stamtąd wrócił i
zapewniał mnie,że  nóg nie czuje".
W tej właśnie chwili po raz pierwszy usłyszał Bill powolną i jak gdyby  idącą po omacku"
wymowÄ™ Ansa Handersona.
 Ja myślę, ja mam szczęście  tłumaczył Szwed szynkarzowi.  Ja myślę, ja kupię kawałek
parceli...
Towarzysze mrugnęli do siebie i w chwilę potem zdziwiony i wdzięczny Szwed zapijał kiepską
wódkę z dwoma cudzoziemcami o sercach z kamienia.
Ans jednak głowę miał nie mniej twardą niż oni serca. Mieszek obu towarzyszy wędrował już
dobre kilka razy na wagę, odprowadzany bacznym spojrzeniem Kinka, aliści Szwed ani myślał się
upić. W oczach niebieskich jak morze letnią porą błąkało się i przepływało marzenie, tym razem
rozpalone opowieściami o złotych górach, lecz nie szklankami wódki, które tak ochoczo pozwolił w
siebie wlewać. Wspólnicy byli w rozpaczy, chociaż zachowywali starannie pozory beztroskiej
wesołości.
 Nie krępuj się, przyjacielu  zachęcał Bill klepiąc Szweda po ramieniu.  Jeszcze
szklaneczkę. Właśnie obchodzimy dzisiaj urodziny Kinka. Mego wspólnika, Kinka, Kinka Mitchella.
A tobie jak na imiÄ™, kolego?
Gdy Szwed się przedstawił, Bill przyczepił się do biednego Kinka, który musiał na jakiś czas
przyjąć rolę gospodarza uroczystości. Ans Handerson słysząc o urodzinach sam z kolei postawił
wódkę obu nowym znajomym, przy czym minę miał uszczęśliwioną. Pierwszy to zresztą i ostatni raz
częstował z własnej woli, albowiem po chwili gra się zmieniła i skąpa jego dusza, została przemocą
wciągnięta na wyżyny szczodrobliwości. Zapłacił za nektar z dobrze pucołowatego mieszka.
 Najmniej osiemset dolarów  oceniło bystre spojrzenie Kinka. Na zasadzie tego właśnie
spojrzenia Kink skorzystał z pierwszej okazji, by zamienić słów kilka na osobności z imć Bidwellem,
właścicielem kiepskiej wódki i dużego namiotu.
 Oto mój worek, Bidwell  rzekł Kink z poufałością i pewnością siebie, z jaką tylko  starzy"
mogli do siebie przemawiać.  Wsyp no tu pięćdziesiąt dolarów piasku. Oddam za dzionek lub
dwa. Obaj z Billem będziemy ci mocno zobowiązani.
Po czym wędrówki mieszka na szalę wagi stały się jeszcze częstsze, a uroczystość rocznicy
przyjścia na świat Kinka zyskała na wspaniałości. Solenizant spróbował nawet zanucić klasyczną
piosenkę  ludzi z tradycją Północy":  Słodki jest sok zakazanego owocu", lecz nagle przerwał i w
nowej szklaneczce utopił swe zmieszanie. Nawet Bidwell uczcił solenizanta paroma kolejkami na
rachunek  zakładu". Kiedy wreszcie Ans Handerson począł przewracać oczami, co mogło oznaczać
skłonność do rozluz
nienia języka  Kink wraz z Billem byli już pod bardzo dobrą datą.
Bill stał się sentymentalny i skłonny do zwierzeń. Wyznawał swe troski i kłopoty szynkarzowi i
całemu światu w ogóle, a Szwedowi w szczególności. Nie wzywał pomocy sił wyższych przy
wyborze środków działania. Wszystko dyktowała mu wódka. Wzruszył się szczerze losem własnym i
swego towarzysza, po czym z najprawdziwszymi łzami począł opowiadać, że zamyślili oto z
towarzyszem sprzedać nawet połowę praw do pewnej pięknej działki, tak kiepsko mają się ich
interesy, a zwłaszcza sprawy żywnościowe. Nawet Kink słuchał i wierzył.
y
renice Ansa Handersona straciły zwykłą rozmarzoną naiwność, kiedy zapytał:
 A... a ile byście chcieli wziąć?...
Bill i Kink zdawali się nie słyszeć. Musiał jeszcze raz powtórzyć swą ofertę. Obaj wspólnicy nie
grzeszyli skwapliwością; Szwed nalegał. Kiwając się w tył i naprzód i obejmując ladę, żeby nie
upaść, nastawiał ucha na to, co między sobą mówili dwaj przyjaciele, i próbował schwytać sumy
wymieniane głośnym szeptem.
 Dwieście i... hm... pięćdziesiąt!  oświadczył wreszcie Bill.  Ale właściwie to my nie
mamy zamiaru sprzedawać.
 Co jest bardzo mądrze z waszej strony, jeśli mi wolno się wtrącić  pomógł Bidwell.
 Tak niewątpliwie  dodał Kink.  Po cóż mamy robić prezenty Szwedom czy innym
blondynom, hÄ™?
 Ja myślę... napijemy się jeszcze po szklaneczce...  poddał skwapliwie Ans Handerson,
wyraz
nie odsuwajÄ…c temat na bardziej odpowiedniÄ… chwilÄ™.
Wtedy właśnie nadeszła owa chwila, gdy mieszek Ansa zaczął kursować między skórzaną
kieszenią właściciela, a wagami szynkarza. Bill i Kink trzymali się twardo; wreszcie jednak ulegli
natrętnym namowom Szweda. Wtedy Szwed zląkł się i odciągnął Bidwella na bok. Musiał go się
trzymać, żeby nie runąć pod stół.
 Czy to... tego... przyzwoite frajery... hę? Jak myślicie?  zagadnął. [ Pobierz całość w formacie PDF ]